Bij het parochiehuis is er een klein winkeltje, waar er allerlei schoolgerief wordt verkocht en dingen die de kinderen nodig hebben in het internaat. De ouders krijgen een brief opgestuurd met wat ze allemaal nodig hebben en die dingen kunnen ze dus in dit winkeltje kopen.
De school verplicht de kinderen om hun boeken te kaften. Dit doen ze met een soort papier en daarover doen ze een vel plastiek. Dit moet dus, zeker in het begin van het schooljaar, voldoende aanwezig zijn. Het plastiek wordt in grote hoeveelheden aangekocht en moet dus versneden worden: één meter afmeten, snijden en oprollen. De kinderen kopen dit dan per rol van één meter. Dit deed ik ook met het andere papier. Verder maakten we ook nog een lijstje met de Spaanse benamingen van het schoolgerief, zodat ik, wanneer het nieuwe schooljaar begint, ook kan helpen in het winkeltje.
donderdag 7 februari 2008
Dag 4: vrijdag 1 februari
Na de koffie heeft Veronique me een deel van het dorp laten zien: de lagere school, het college en de verschillende internaten. Ik heb hier nog geen andere scholen gezien in Bolivia, maar ik weet nu al dat de scholen hier een van de beteren zijn. Zo is er bijvoorbeeld een computerklas in het college met 16 computers en er is zelfs een bibliotheek!
De kinderen moeten ook een ingangsexamen doen om in deze scholen binnen te geraken. Dit vindt volgende week vrijdag plaats. De meeste nieuwe leerlingen buizen daarvoor. In vele scholen in Bolivia hebben de kinderen maar een halve dag les. Vaak worden deze lessen ook nog een opgeschort omdat de school bijvoorbeeld jarig is. Dan is er soms een hele week geen les. Hier in Caiza is dat niet zo. De kinderen krijgen er een hele dag les. Ook ’s avonds moeten ze nog van 17 uur tot 19 uur verplicht studeren in het internaat.
Er zijn hier momenteel drie internaten: een voor de meisjes, een voor de oudste jongens en een voor de kleinste jongens. Het internaat voor de kleine jongens is er nog maar pas. Dat komt omdat er in het jongensinternaat veel gestolen werd. De grote stalen van de kleine, dus daarom hebben ze deze nu gesplitst. Bij de meisjes is dat niet het geval. De oudste meisjes zorgen voor de kleintjes.
Na ons bezoek gingen we eten en daarna hebben we een grote wandeling gedaan, samen met Maria en (loco) Linda. Maria is de 5-jarige dochter van iemand die in het parochiehuis werkt. Linda is de hond van Lia en ze is echt wel ‘loco’, gek!
We deden dus een grote wandeling rond Caiza. Berg op, berg af. Prachtige uitzichten! Jammergenoeg had ik mijn fototoestel niet mee, maar er komen wel nog gelegenheden.
Ik wist niet welke wandeling het zou zijn, maar het werd zeer vermoeiend! Ik was helemaal uitgeput toen we terug in het parochiehuis aankwamen. Mijn lichaam had zich nog niet helemaal aangepast aan de hoogte.
De kinderen moeten ook een ingangsexamen doen om in deze scholen binnen te geraken. Dit vindt volgende week vrijdag plaats. De meeste nieuwe leerlingen buizen daarvoor. In vele scholen in Bolivia hebben de kinderen maar een halve dag les. Vaak worden deze lessen ook nog een opgeschort omdat de school bijvoorbeeld jarig is. Dan is er soms een hele week geen les. Hier in Caiza is dat niet zo. De kinderen krijgen er een hele dag les. Ook ’s avonds moeten ze nog van 17 uur tot 19 uur verplicht studeren in het internaat.
Er zijn hier momenteel drie internaten: een voor de meisjes, een voor de oudste jongens en een voor de kleinste jongens. Het internaat voor de kleine jongens is er nog maar pas. Dat komt omdat er in het jongensinternaat veel gestolen werd. De grote stalen van de kleine, dus daarom hebben ze deze nu gesplitst. Bij de meisjes is dat niet het geval. De oudste meisjes zorgen voor de kleintjes.
Na ons bezoek gingen we eten en daarna hebben we een grote wandeling gedaan, samen met Maria en (loco) Linda. Maria is de 5-jarige dochter van iemand die in het parochiehuis werkt. Linda is de hond van Lia en ze is echt wel ‘loco’, gek!
We deden dus een grote wandeling rond Caiza. Berg op, berg af. Prachtige uitzichten! Jammergenoeg had ik mijn fototoestel niet mee, maar er komen wel nog gelegenheden.
Ik wist niet welke wandeling het zou zijn, maar het werd zeer vermoeiend! Ik was helemaal uitgeput toen we terug in het parochiehuis aankwamen. Mijn lichaam had zich nog niet helemaal aangepast aan de hoogte.
Dag 3: donderdag 31 januari
De eerste dag dat ik echt in Caiza ben. Deze morgen proberen uit te slapen, maar om 7.30 uur was ik al wakker. Mijn bed is nogal hard, dus dat wordt even wennen! Ik ben toch nog wat blijven liggen om uit te rusten. Om 10.30 uur is het tijd voor koffie. Iedereen komt dan samen in het parochiehuis, bij Lia Claeys (een Belgischie) voor koffie en koekjes.
Ik leerde dus ook vele nieuwe mensen kennen. Iedereen is er super lief! Na de koffie ging ik nog wat naar mijn kamer. Ik moest nog wat bekomen van de lange reis, maar vooral van de hoogte... Ik heb geen hoofdpijn meer, kan ook al meer dan 5 meter per keer vooruit, maar ik ben nogal snel uitgeput en moe. Om 12 uur is het tijd voor het aperitief: rode wijn, witte wijn, wiskey, cocktail, ... alles wat je maar wil. Voor vandaag pas ik nog even!
Daarna eten. Eerst soep, dan rijst met groenten. Ik kreeg veel te veel om te eten! Ik durfde het bijna niet te laten liggen... Maar uiteindelijk is dat geen probleem. Honden en katten genoeg om de restjes op te eten. Gelukkig maar. Het valt me trouwens op dat Bolivianen echt super veel eten! Niet normaal! Eerst een heel bord vol soep en dan nog een berg rijst met groenten.
Na het eten is het tijd voor ‘siesta’. Ik zette me in een lekkere relaxstoel buiten in het zonnetje. Het was superwarm vanmiddag, zo’n 28 graden. Daarna heb ik nog wat geslapen en dan ben ik gaan eten. Alweer rijst met groenten! :-p
Na het eten speelden we nog ‘Uno’. Lia heeft elke avond twee uur zuurstof nodig en dan spelen ze ondertussen een spelletje. Daarna ging ik slapen.
Ik leerde dus ook vele nieuwe mensen kennen. Iedereen is er super lief! Na de koffie ging ik nog wat naar mijn kamer. Ik moest nog wat bekomen van de lange reis, maar vooral van de hoogte... Ik heb geen hoofdpijn meer, kan ook al meer dan 5 meter per keer vooruit, maar ik ben nogal snel uitgeput en moe. Om 12 uur is het tijd voor het aperitief: rode wijn, witte wijn, wiskey, cocktail, ... alles wat je maar wil. Voor vandaag pas ik nog even!
Daarna eten. Eerst soep, dan rijst met groenten. Ik kreeg veel te veel om te eten! Ik durfde het bijna niet te laten liggen... Maar uiteindelijk is dat geen probleem. Honden en katten genoeg om de restjes op te eten. Gelukkig maar. Het valt me trouwens op dat Bolivianen echt super veel eten! Niet normaal! Eerst een heel bord vol soep en dan nog een berg rijst met groenten.
Na het eten is het tijd voor ‘siesta’. Ik zette me in een lekkere relaxstoel buiten in het zonnetje. Het was superwarm vanmiddag, zo’n 28 graden. Daarna heb ik nog wat geslapen en dan ben ik gaan eten. Alweer rijst met groenten! :-p
Na het eten speelden we nog ‘Uno’. Lia heeft elke avond twee uur zuurstof nodig en dan spelen ze ondertussen een spelletje. Daarna ging ik slapen.
Dag 3: donderdag 31 januari
De eerste dag dat ik echt in Caiza ben. Deze morgen proberen uit te slapen, maar om 7.30 uur was ik al wakker. Mijn bed is nogal hard, dus dat wordt even wennen! Ik ben toch nog wat blijven liggen om uit te rusten. Om 10.30 uur is het tijd voor koffie. Iedereen komt dan samen in het parochiehuis, bij Lia Claeys (een Belgischie) voor koffie en koekjes.
Ik leerde dus ook vele nieuwe mensen kennen. Iedereen is er super lief! Na de koffie ging ik nog wat naar mijn kamer. Ik moest nog wat bekomen van de lange reis, maar vooral van de hoogte... Ik heb geen hoofdpijn meer, kan ook al meer dan 5 meter per keer vooruit, maar ik ben nogal snel uitgeput en moe. Om 12 uur is het tijd voor het aperitief: rode wijn, witte wijn, wiskey, cocktail, ... alles wat je maar wil. Voor vandaag pas ik nog even!
Daarna eten. Eerst soep, dan rijst met groenten. Ik kreeg veel te veel om te eten! Ik durfde het bijna niet te laten liggen... Maar uiteindelijk is dat geen probleem. Honden en katten genoeg om de restjes op te eten. Gelukkig maar. Het valt me trouwens op dat Bolivianen echt super veel eten! Niet normaal! Eerst een heel bord vol soep en dan nog een berg rijst met groenten.
Na het eten is het tijd voor ‘siesta’. Ik zette me in een lekkere relaxstoel buiten in het zonnetje. Het was superwarm vanmiddag, zo’n 28 graden. Daarna heb ik nog wat geslapen en dan ben ik gaan eten. Alweer rijst met groenten! :-p
Na het eten speelden we nog ‘Uno’. Lia heeft elke avond twee uur zuurstof nodig en dan spelen ze ondertussen een spelletje. Daarna ging ik slapen.
Ik leerde dus ook vele nieuwe mensen kennen. Iedereen is er super lief! Na de koffie ging ik nog wat naar mijn kamer. Ik moest nog wat bekomen van de lange reis, maar vooral van de hoogte... Ik heb geen hoofdpijn meer, kan ook al meer dan 5 meter per keer vooruit, maar ik ben nogal snel uitgeput en moe. Om 12 uur is het tijd voor het aperitief: rode wijn, witte wijn, wiskey, cocktail, ... alles wat je maar wil. Voor vandaag pas ik nog even!
Daarna eten. Eerst soep, dan rijst met groenten. Ik kreeg veel te veel om te eten! Ik durfde het bijna niet te laten liggen... Maar uiteindelijk is dat geen probleem. Honden en katten genoeg om de restjes op te eten. Gelukkig maar. Het valt me trouwens op dat Bolivianen echt super veel eten! Niet normaal! Eerst een heel bord vol soep en dan nog een berg rijst met groenten.
Na het eten is het tijd voor ‘siesta’. Ik zette me in een lekkere relaxstoel buiten in het zonnetje. Het was superwarm vanmiddag, zo’n 28 graden. Daarna heb ik nog wat geslapen en dan ben ik gaan eten. Alweer rijst met groenten! :-p
Na het eten speelden we nog ‘Uno’. Lia heeft elke avond twee uur zuurstof nodig en dan spelen ze ondertussen een spelletje. Daarna ging ik slapen.
Dag 2: woensdag 30 januari
Ja, ik werd wakker en hoewel we eigenlijk al in de lucht moesten zijn, stonden we nog steeds aan de grond... Niemand wist waarom. Na ongeveer een kwartier konden we vertrekken. Ik heb veel kunnen slapen gedurende deze vlucht. Gelukkig maar, want het was toch 6.30 uur vliegen.
Georges Suvée (mijn contactpersoon in België) had me gewaarschuwd voor de hoogte in La Paz. Deze luchthaven ligt op 4500 meter hoogte en daar kun je erg ziek van worden. Toen ik uit het vliegtuig stapte, voelde ik niets. Ik stapte dus goed door, maar het werd al snel duidelijk dat mijn lichaam niet mee kon. Ik kon geen 5 meter meer wandelen zonder even te moeten gaan zitten. Al de mensen keken ook naar me. Toen ik even later naar het toilet ging werd me duidelijk waar: ik zag lijkbleek! Vreselijk!
Ik wou zo snel mogelijk weg uit deze luchthaven maar... pech: vliegtuig naar Sucre vertraging! Hoelang? Geen mens die het wist. Ik ben dan aan de praat geraakt met een militair die ook naar Sucre moest. Hij heeft heel goed voor me gezorgd: hij is een pilletje gaan halen en hij droeg mijn handbagage wanneer we om 10.50 uur eindelijk op het vliegtuig richting Sucre konden. Hij heeft ook gebeld naar de Padre om te zeggen dat onze vlucht vertraging had. Hij stond me namelijk op te wachten in de luchthaven in Sucre.
Het werd een vreselijke vlucht: turbulenties en andere rare dingen + ik vertrouw geen Boliviaanse vliegtuigmaatschappijen + de landingsbaan in Sucre is net lang genoeg om dergelijke vliegtuigen te ontvangen.
In Sucre aangekomen werd ik ontvangen door de Padre en... cocathee! Ja, hij had een hele kan mee. Dat werkt zeer goed tegen de hoogteziekte. We aten eerst iets alvorens naar Caiza te vertrekken. Het werd iets met ‘pollo’, kip dus. Even later kreeg ik een soepje. Kippensoep, dacht ik. Ik wou een hapje nemen, maar ik had niet alleen soep op m’n lepen, maar ook kip, rijst en ... frieten! :-D Eventjes de klik omdraaien (‘Je bent in Bolivia, Steph!) en eten maar. Het was zeer lekker!
Dan vertrokken we naar Caiza. Na 5 uur rijden kwamen we eindelijk aan! De Boliviaanse wegen zijn niet wat het moet zijn dus het gaat er bijzonder traag aan toe. Vooral dan de laatste 25 kilometer... Enkel heel smalle zandwegen met een diepe ravijn. Gelukkig is de Padre een goed chauffeur.
In Caiza aangekomen kreeg ik rijst met groentjes te eten in het parochiehuis. Lekker hoor, maar ik wou naar mijn bedje! Ik was doodmoe...
Veronique bracht me naar mijn kamer. Ik slaap in het meisjesinternaat. Ik heb daar een kamer met een bed, een bureautje en een toilet. Veronique slaapt in de kamer naast me.
Georges Suvée (mijn contactpersoon in België) had me gewaarschuwd voor de hoogte in La Paz. Deze luchthaven ligt op 4500 meter hoogte en daar kun je erg ziek van worden. Toen ik uit het vliegtuig stapte, voelde ik niets. Ik stapte dus goed door, maar het werd al snel duidelijk dat mijn lichaam niet mee kon. Ik kon geen 5 meter meer wandelen zonder even te moeten gaan zitten. Al de mensen keken ook naar me. Toen ik even later naar het toilet ging werd me duidelijk waar: ik zag lijkbleek! Vreselijk!
Ik wou zo snel mogelijk weg uit deze luchthaven maar... pech: vliegtuig naar Sucre vertraging! Hoelang? Geen mens die het wist. Ik ben dan aan de praat geraakt met een militair die ook naar Sucre moest. Hij heeft heel goed voor me gezorgd: hij is een pilletje gaan halen en hij droeg mijn handbagage wanneer we om 10.50 uur eindelijk op het vliegtuig richting Sucre konden. Hij heeft ook gebeld naar de Padre om te zeggen dat onze vlucht vertraging had. Hij stond me namelijk op te wachten in de luchthaven in Sucre.
Het werd een vreselijke vlucht: turbulenties en andere rare dingen + ik vertrouw geen Boliviaanse vliegtuigmaatschappijen + de landingsbaan in Sucre is net lang genoeg om dergelijke vliegtuigen te ontvangen.
In Sucre aangekomen werd ik ontvangen door de Padre en... cocathee! Ja, hij had een hele kan mee. Dat werkt zeer goed tegen de hoogteziekte. We aten eerst iets alvorens naar Caiza te vertrekken. Het werd iets met ‘pollo’, kip dus. Even later kreeg ik een soepje. Kippensoep, dacht ik. Ik wou een hapje nemen, maar ik had niet alleen soep op m’n lepen, maar ook kip, rijst en ... frieten! :-D Eventjes de klik omdraaien (‘Je bent in Bolivia, Steph!) en eten maar. Het was zeer lekker!
Dan vertrokken we naar Caiza. Na 5 uur rijden kwamen we eindelijk aan! De Boliviaanse wegen zijn niet wat het moet zijn dus het gaat er bijzonder traag aan toe. Vooral dan de laatste 25 kilometer... Enkel heel smalle zandwegen met een diepe ravijn. Gelukkig is de Padre een goed chauffeur.
In Caiza aangekomen kreeg ik rijst met groentjes te eten in het parochiehuis. Lekker hoor, maar ik wou naar mijn bedje! Ik was doodmoe...
Veronique bracht me naar mijn kamer. Ik slaap in het meisjesinternaat. Ik heb daar een kamer met een bed, een bureautje en een toilet. Veronique slaapt in de kamer naast me.
zondag 3 februari 2008
Still Alive and Kickin'
Heeey allemaal!
Jaaa, ik leef nog! Ik ben zo'n twee uur verwijderd van de bewoonde (internet)wereld dus daarom was het wat moeilijk contact met jullie te nemen!
Met mij gaat alles goed. De mensen zijn hier allemaal heel lief. Hoewel ik hier alleen naartoe ben gekomen, ben ik eigenlijk nooit alleen. Er is steeds wel iemand om mee te praten. (hoewel het Spaans toch moeizamer gaat dan verwacht)
Momenteel is het in Bolivia nog zomervakantie. Het schooljaar begint op 11 februari. Ondertussen ben ik nog wat aan het recupereren van de hoogte en van de reis. In de hoofdstad van Bolivia, La Paz, was ik erg ziek. Ik kon geen 5 meter meer wandelen!
Een Boliviaanse militair heeft me dan geholpen met mijn bagage en allemaal. En het was al snel helemaal over toen 'de Padre' me in Sucre stond op te wachten met een thermos vol cocathee! Leve de cocathee dus!
Verder zijn de voorbereidingen voor het nieuwe schooljaar volop bezig: boeken vermaken, de winkel in orde brengen, ... Ik heb dus genoeg om handen.
Maar ik zal jullie laten nu. Tijd voor CARNAVAL! Ja hoor, 3 dagen volop feest!
Ik kom woensdag of donderdag terug om een verslag te geven van de voorbije dagen.
Hoe jullie goed!
Tot later!
Jaaa, ik leef nog! Ik ben zo'n twee uur verwijderd van de bewoonde (internet)wereld dus daarom was het wat moeilijk contact met jullie te nemen!
Met mij gaat alles goed. De mensen zijn hier allemaal heel lief. Hoewel ik hier alleen naartoe ben gekomen, ben ik eigenlijk nooit alleen. Er is steeds wel iemand om mee te praten. (hoewel het Spaans toch moeizamer gaat dan verwacht)
Momenteel is het in Bolivia nog zomervakantie. Het schooljaar begint op 11 februari. Ondertussen ben ik nog wat aan het recupereren van de hoogte en van de reis. In de hoofdstad van Bolivia, La Paz, was ik erg ziek. Ik kon geen 5 meter meer wandelen!
Een Boliviaanse militair heeft me dan geholpen met mijn bagage en allemaal. En het was al snel helemaal over toen 'de Padre' me in Sucre stond op te wachten met een thermos vol cocathee! Leve de cocathee dus!
Verder zijn de voorbereidingen voor het nieuwe schooljaar volop bezig: boeken vermaken, de winkel in orde brengen, ... Ik heb dus genoeg om handen.
Maar ik zal jullie laten nu. Tijd voor CARNAVAL! Ja hoor, 3 dagen volop feest!
Ik kom woensdag of donderdag terug om een verslag te geven van de voorbije dagen.
Hoe jullie goed!
Tot later!
Abonneren op:
Posts (Atom)
