Ja, ik werd wakker en hoewel we eigenlijk al in de lucht moesten zijn, stonden we nog steeds aan de grond... Niemand wist waarom. Na ongeveer een kwartier konden we vertrekken. Ik heb veel kunnen slapen gedurende deze vlucht. Gelukkig maar, want het was toch 6.30 uur vliegen.
Georges Suvée (mijn contactpersoon in België) had me gewaarschuwd voor de hoogte in La Paz. Deze luchthaven ligt op 4500 meter hoogte en daar kun je erg ziek van worden. Toen ik uit het vliegtuig stapte, voelde ik niets. Ik stapte dus goed door, maar het werd al snel duidelijk dat mijn lichaam niet mee kon. Ik kon geen 5 meter meer wandelen zonder even te moeten gaan zitten. Al de mensen keken ook naar me. Toen ik even later naar het toilet ging werd me duidelijk waar: ik zag lijkbleek! Vreselijk!
Ik wou zo snel mogelijk weg uit deze luchthaven maar... pech: vliegtuig naar Sucre vertraging! Hoelang? Geen mens die het wist. Ik ben dan aan de praat geraakt met een militair die ook naar Sucre moest. Hij heeft heel goed voor me gezorgd: hij is een pilletje gaan halen en hij droeg mijn handbagage wanneer we om 10.50 uur eindelijk op het vliegtuig richting Sucre konden. Hij heeft ook gebeld naar de Padre om te zeggen dat onze vlucht vertraging had. Hij stond me namelijk op te wachten in de luchthaven in Sucre.
Het werd een vreselijke vlucht: turbulenties en andere rare dingen + ik vertrouw geen Boliviaanse vliegtuigmaatschappijen + de landingsbaan in Sucre is net lang genoeg om dergelijke vliegtuigen te ontvangen.
In Sucre aangekomen werd ik ontvangen door de Padre en... cocathee! Ja, hij had een hele kan mee. Dat werkt zeer goed tegen de hoogteziekte. We aten eerst iets alvorens naar Caiza te vertrekken. Het werd iets met ‘pollo’, kip dus. Even later kreeg ik een soepje. Kippensoep, dacht ik. Ik wou een hapje nemen, maar ik had niet alleen soep op m’n lepen, maar ook kip, rijst en ... frieten! :-D Eventjes de klik omdraaien (‘Je bent in Bolivia, Steph!) en eten maar. Het was zeer lekker!
Dan vertrokken we naar Caiza. Na 5 uur rijden kwamen we eindelijk aan! De Boliviaanse wegen zijn niet wat het moet zijn dus het gaat er bijzonder traag aan toe. Vooral dan de laatste 25 kilometer... Enkel heel smalle zandwegen met een diepe ravijn. Gelukkig is de Padre een goed chauffeur.
In Caiza aangekomen kreeg ik rijst met groentjes te eten in het parochiehuis. Lekker hoor, maar ik wou naar mijn bedje! Ik was doodmoe...
Veronique bracht me naar mijn kamer. Ik slaap in het meisjesinternaat. Ik heb daar een kamer met een bed, een bureautje en een toilet. Veronique slaapt in de kamer naast me.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten