De eerste dag dat ik echt in Caiza ben. Deze morgen proberen uit te slapen, maar om 7.30 uur was ik al wakker. Mijn bed is nogal hard, dus dat wordt even wennen! Ik ben toch nog wat blijven liggen om uit te rusten. Om 10.30 uur is het tijd voor koffie. Iedereen komt dan samen in het parochiehuis, bij Lia Claeys (een Belgischie) voor koffie en koekjes.
Ik leerde dus ook vele nieuwe mensen kennen. Iedereen is er super lief! Na de koffie ging ik nog wat naar mijn kamer. Ik moest nog wat bekomen van de lange reis, maar vooral van de hoogte... Ik heb geen hoofdpijn meer, kan ook al meer dan 5 meter per keer vooruit, maar ik ben nogal snel uitgeput en moe. Om 12 uur is het tijd voor het aperitief: rode wijn, witte wijn, wiskey, cocktail, ... alles wat je maar wil. Voor vandaag pas ik nog even!
Daarna eten. Eerst soep, dan rijst met groenten. Ik kreeg veel te veel om te eten! Ik durfde het bijna niet te laten liggen... Maar uiteindelijk is dat geen probleem. Honden en katten genoeg om de restjes op te eten. Gelukkig maar. Het valt me trouwens op dat Bolivianen echt super veel eten! Niet normaal! Eerst een heel bord vol soep en dan nog een berg rijst met groenten.
Na het eten is het tijd voor ‘siesta’. Ik zette me in een lekkere relaxstoel buiten in het zonnetje. Het was superwarm vanmiddag, zo’n 28 graden. Daarna heb ik nog wat geslapen en dan ben ik gaan eten. Alweer rijst met groenten! :-p
Na het eten speelden we nog ‘Uno’. Lia heeft elke avond twee uur zuurstof nodig en dan spelen ze ondertussen een spelletje. Daarna ging ik slapen.
donderdag 7 februari 2008
Dag 3: donderdag 31 januari
De eerste dag dat ik echt in Caiza ben. Deze morgen proberen uit te slapen, maar om 7.30 uur was ik al wakker. Mijn bed is nogal hard, dus dat wordt even wennen! Ik ben toch nog wat blijven liggen om uit te rusten. Om 10.30 uur is het tijd voor koffie. Iedereen komt dan samen in het parochiehuis, bij Lia Claeys (een Belgischie) voor koffie en koekjes.
Ik leerde dus ook vele nieuwe mensen kennen. Iedereen is er super lief! Na de koffie ging ik nog wat naar mijn kamer. Ik moest nog wat bekomen van de lange reis, maar vooral van de hoogte... Ik heb geen hoofdpijn meer, kan ook al meer dan 5 meter per keer vooruit, maar ik ben nogal snel uitgeput en moe. Om 12 uur is het tijd voor het aperitief: rode wijn, witte wijn, wiskey, cocktail, ... alles wat je maar wil. Voor vandaag pas ik nog even!
Daarna eten. Eerst soep, dan rijst met groenten. Ik kreeg veel te veel om te eten! Ik durfde het bijna niet te laten liggen... Maar uiteindelijk is dat geen probleem. Honden en katten genoeg om de restjes op te eten. Gelukkig maar. Het valt me trouwens op dat Bolivianen echt super veel eten! Niet normaal! Eerst een heel bord vol soep en dan nog een berg rijst met groenten.
Na het eten is het tijd voor ‘siesta’. Ik zette me in een lekkere relaxstoel buiten in het zonnetje. Het was superwarm vanmiddag, zo’n 28 graden. Daarna heb ik nog wat geslapen en dan ben ik gaan eten. Alweer rijst met groenten! :-p
Na het eten speelden we nog ‘Uno’. Lia heeft elke avond twee uur zuurstof nodig en dan spelen ze ondertussen een spelletje. Daarna ging ik slapen.
Ik leerde dus ook vele nieuwe mensen kennen. Iedereen is er super lief! Na de koffie ging ik nog wat naar mijn kamer. Ik moest nog wat bekomen van de lange reis, maar vooral van de hoogte... Ik heb geen hoofdpijn meer, kan ook al meer dan 5 meter per keer vooruit, maar ik ben nogal snel uitgeput en moe. Om 12 uur is het tijd voor het aperitief: rode wijn, witte wijn, wiskey, cocktail, ... alles wat je maar wil. Voor vandaag pas ik nog even!
Daarna eten. Eerst soep, dan rijst met groenten. Ik kreeg veel te veel om te eten! Ik durfde het bijna niet te laten liggen... Maar uiteindelijk is dat geen probleem. Honden en katten genoeg om de restjes op te eten. Gelukkig maar. Het valt me trouwens op dat Bolivianen echt super veel eten! Niet normaal! Eerst een heel bord vol soep en dan nog een berg rijst met groenten.
Na het eten is het tijd voor ‘siesta’. Ik zette me in een lekkere relaxstoel buiten in het zonnetje. Het was superwarm vanmiddag, zo’n 28 graden. Daarna heb ik nog wat geslapen en dan ben ik gaan eten. Alweer rijst met groenten! :-p
Na het eten speelden we nog ‘Uno’. Lia heeft elke avond twee uur zuurstof nodig en dan spelen ze ondertussen een spelletje. Daarna ging ik slapen.
Dag 2: woensdag 30 januari
Ja, ik werd wakker en hoewel we eigenlijk al in de lucht moesten zijn, stonden we nog steeds aan de grond... Niemand wist waarom. Na ongeveer een kwartier konden we vertrekken. Ik heb veel kunnen slapen gedurende deze vlucht. Gelukkig maar, want het was toch 6.30 uur vliegen.
Georges Suvée (mijn contactpersoon in België) had me gewaarschuwd voor de hoogte in La Paz. Deze luchthaven ligt op 4500 meter hoogte en daar kun je erg ziek van worden. Toen ik uit het vliegtuig stapte, voelde ik niets. Ik stapte dus goed door, maar het werd al snel duidelijk dat mijn lichaam niet mee kon. Ik kon geen 5 meter meer wandelen zonder even te moeten gaan zitten. Al de mensen keken ook naar me. Toen ik even later naar het toilet ging werd me duidelijk waar: ik zag lijkbleek! Vreselijk!
Ik wou zo snel mogelijk weg uit deze luchthaven maar... pech: vliegtuig naar Sucre vertraging! Hoelang? Geen mens die het wist. Ik ben dan aan de praat geraakt met een militair die ook naar Sucre moest. Hij heeft heel goed voor me gezorgd: hij is een pilletje gaan halen en hij droeg mijn handbagage wanneer we om 10.50 uur eindelijk op het vliegtuig richting Sucre konden. Hij heeft ook gebeld naar de Padre om te zeggen dat onze vlucht vertraging had. Hij stond me namelijk op te wachten in de luchthaven in Sucre.
Het werd een vreselijke vlucht: turbulenties en andere rare dingen + ik vertrouw geen Boliviaanse vliegtuigmaatschappijen + de landingsbaan in Sucre is net lang genoeg om dergelijke vliegtuigen te ontvangen.
In Sucre aangekomen werd ik ontvangen door de Padre en... cocathee! Ja, hij had een hele kan mee. Dat werkt zeer goed tegen de hoogteziekte. We aten eerst iets alvorens naar Caiza te vertrekken. Het werd iets met ‘pollo’, kip dus. Even later kreeg ik een soepje. Kippensoep, dacht ik. Ik wou een hapje nemen, maar ik had niet alleen soep op m’n lepen, maar ook kip, rijst en ... frieten! :-D Eventjes de klik omdraaien (‘Je bent in Bolivia, Steph!) en eten maar. Het was zeer lekker!
Dan vertrokken we naar Caiza. Na 5 uur rijden kwamen we eindelijk aan! De Boliviaanse wegen zijn niet wat het moet zijn dus het gaat er bijzonder traag aan toe. Vooral dan de laatste 25 kilometer... Enkel heel smalle zandwegen met een diepe ravijn. Gelukkig is de Padre een goed chauffeur.
In Caiza aangekomen kreeg ik rijst met groentjes te eten in het parochiehuis. Lekker hoor, maar ik wou naar mijn bedje! Ik was doodmoe...
Veronique bracht me naar mijn kamer. Ik slaap in het meisjesinternaat. Ik heb daar een kamer met een bed, een bureautje en een toilet. Veronique slaapt in de kamer naast me.
Georges Suvée (mijn contactpersoon in België) had me gewaarschuwd voor de hoogte in La Paz. Deze luchthaven ligt op 4500 meter hoogte en daar kun je erg ziek van worden. Toen ik uit het vliegtuig stapte, voelde ik niets. Ik stapte dus goed door, maar het werd al snel duidelijk dat mijn lichaam niet mee kon. Ik kon geen 5 meter meer wandelen zonder even te moeten gaan zitten. Al de mensen keken ook naar me. Toen ik even later naar het toilet ging werd me duidelijk waar: ik zag lijkbleek! Vreselijk!
Ik wou zo snel mogelijk weg uit deze luchthaven maar... pech: vliegtuig naar Sucre vertraging! Hoelang? Geen mens die het wist. Ik ben dan aan de praat geraakt met een militair die ook naar Sucre moest. Hij heeft heel goed voor me gezorgd: hij is een pilletje gaan halen en hij droeg mijn handbagage wanneer we om 10.50 uur eindelijk op het vliegtuig richting Sucre konden. Hij heeft ook gebeld naar de Padre om te zeggen dat onze vlucht vertraging had. Hij stond me namelijk op te wachten in de luchthaven in Sucre.
Het werd een vreselijke vlucht: turbulenties en andere rare dingen + ik vertrouw geen Boliviaanse vliegtuigmaatschappijen + de landingsbaan in Sucre is net lang genoeg om dergelijke vliegtuigen te ontvangen.
In Sucre aangekomen werd ik ontvangen door de Padre en... cocathee! Ja, hij had een hele kan mee. Dat werkt zeer goed tegen de hoogteziekte. We aten eerst iets alvorens naar Caiza te vertrekken. Het werd iets met ‘pollo’, kip dus. Even later kreeg ik een soepje. Kippensoep, dacht ik. Ik wou een hapje nemen, maar ik had niet alleen soep op m’n lepen, maar ook kip, rijst en ... frieten! :-D Eventjes de klik omdraaien (‘Je bent in Bolivia, Steph!) en eten maar. Het was zeer lekker!
Dan vertrokken we naar Caiza. Na 5 uur rijden kwamen we eindelijk aan! De Boliviaanse wegen zijn niet wat het moet zijn dus het gaat er bijzonder traag aan toe. Vooral dan de laatste 25 kilometer... Enkel heel smalle zandwegen met een diepe ravijn. Gelukkig is de Padre een goed chauffeur.
In Caiza aangekomen kreeg ik rijst met groentjes te eten in het parochiehuis. Lekker hoor, maar ik wou naar mijn bedje! Ik was doodmoe...
Veronique bracht me naar mijn kamer. Ik slaap in het meisjesinternaat. Ik heb daar een kamer met een bed, een bureautje en een toilet. Veronique slaapt in de kamer naast me.
zondag 3 februari 2008
Still Alive and Kickin'
Heeey allemaal!
Jaaa, ik leef nog! Ik ben zo'n twee uur verwijderd van de bewoonde (internet)wereld dus daarom was het wat moeilijk contact met jullie te nemen!
Met mij gaat alles goed. De mensen zijn hier allemaal heel lief. Hoewel ik hier alleen naartoe ben gekomen, ben ik eigenlijk nooit alleen. Er is steeds wel iemand om mee te praten. (hoewel het Spaans toch moeizamer gaat dan verwacht)
Momenteel is het in Bolivia nog zomervakantie. Het schooljaar begint op 11 februari. Ondertussen ben ik nog wat aan het recupereren van de hoogte en van de reis. In de hoofdstad van Bolivia, La Paz, was ik erg ziek. Ik kon geen 5 meter meer wandelen!
Een Boliviaanse militair heeft me dan geholpen met mijn bagage en allemaal. En het was al snel helemaal over toen 'de Padre' me in Sucre stond op te wachten met een thermos vol cocathee! Leve de cocathee dus!
Verder zijn de voorbereidingen voor het nieuwe schooljaar volop bezig: boeken vermaken, de winkel in orde brengen, ... Ik heb dus genoeg om handen.
Maar ik zal jullie laten nu. Tijd voor CARNAVAL! Ja hoor, 3 dagen volop feest!
Ik kom woensdag of donderdag terug om een verslag te geven van de voorbije dagen.
Hoe jullie goed!
Tot later!
Jaaa, ik leef nog! Ik ben zo'n twee uur verwijderd van de bewoonde (internet)wereld dus daarom was het wat moeilijk contact met jullie te nemen!
Met mij gaat alles goed. De mensen zijn hier allemaal heel lief. Hoewel ik hier alleen naartoe ben gekomen, ben ik eigenlijk nooit alleen. Er is steeds wel iemand om mee te praten. (hoewel het Spaans toch moeizamer gaat dan verwacht)
Momenteel is het in Bolivia nog zomervakantie. Het schooljaar begint op 11 februari. Ondertussen ben ik nog wat aan het recupereren van de hoogte en van de reis. In de hoofdstad van Bolivia, La Paz, was ik erg ziek. Ik kon geen 5 meter meer wandelen!
Een Boliviaanse militair heeft me dan geholpen met mijn bagage en allemaal. En het was al snel helemaal over toen 'de Padre' me in Sucre stond op te wachten met een thermos vol cocathee! Leve de cocathee dus!
Verder zijn de voorbereidingen voor het nieuwe schooljaar volop bezig: boeken vermaken, de winkel in orde brengen, ... Ik heb dus genoeg om handen.
Maar ik zal jullie laten nu. Tijd voor CARNAVAL! Ja hoor, 3 dagen volop feest!
Ik kom woensdag of donderdag terug om een verslag te geven van de voorbije dagen.
Hoe jullie goed!
Tot later!
maandag 28 januari 2008
Het is zover...
Hoila allemaal!
Inderdaad, het is zover. Morgen vertrek ik naar Bolivia. Ik denk dat de eerste 30 uren de verschrikkelijkste van heel dit avontuur zullen worden! Ik zie er enorm hard tegen op om in dat vliegtuig te stappen en in de anderen die erop volgen. Ik hou echt niet van vliegen! Brrr...
Nuja, we gaan ervoor en... denk eens aan mij é! ;-)
Ik hoop snel iets van me te kunnen laten horen.
Dikke zoen!
Steph
Inderdaad, het is zover. Morgen vertrek ik naar Bolivia. Ik denk dat de eerste 30 uren de verschrikkelijkste van heel dit avontuur zullen worden! Ik zie er enorm hard tegen op om in dat vliegtuig te stappen en in de anderen die erop volgen. Ik hou echt niet van vliegen! Brrr...
Nuja, we gaan ervoor en... denk eens aan mij é! ;-)
Ik hoop snel iets van me te kunnen laten horen.
Dikke zoen!
Steph
zondag 6 januari 2008
Nog 23 keer slapen...
Heyla iedereen!
Ik denk dat het tijd is voor een update. De voorbije maanden heel veel moeten in orde brengen zodat deze reis in orde kwam.
Eerst en vooral de inentingen. Eind augustus nam ik al een afspraak in de travellkliniek voor een aantal inentingen zoals polio, hepatitis, ...
Daarna werd het ook tijd dat ik stilaan keek voor vliegtickets. In eerste instantie was het zo dat de Padre en Lieve Claeys (mijn begeleidster) naar België kwamen om hun familie te bezoeken en dergelijke. Ik zou dan met hen terugkeren. Zij zouden dus ook kijken voor de vliegtickets, zodat we zeker samen zouden kunnen vliegen. Helaas... Slecht nieuws. De Padre en Lieve kunnen door omstandigheden niet komen. Bijgevolg moet ik dus ook alleen naar Bolivia vliegen. Iets waar ik heel hard tegenop zie, maar er is geen ontkomen aan.
Waarom ik er tegenop zie?
Ik heb een lange trip voor de boeg: ik vertrek op dinsdag 29 januari om 10.05 u. in Zaventem naar New york (8.30 u. vliegen), na 6 uur wachten reis ik verder naar Miami (3.30u vliegen), een uurtje later zit ik al op het vliegtuig richting La Paz (6.30 u. vliegen) en dan nog een laatste 3 uur wachten om een binnenlandse vlucht te nemen naar Sucre (1 u. vliegen). Alles samengeteld zal ik zo'n 30 uur onderweg zijn... en aankomen om 10.20 u. plaatselijke tijd.
Bovendien heb ik ook nog eens vliegangst!
Gelukkig heb ik twee slachtoffers gevonden die me vergezellen tot New York! Danku!!!
De Padre komt me ophalen aan de luchthaven in Sucre. Dan is het nog een 70-tal km rijden alvorens we aankomen in Caiza.
Verder heb ik ook nog een reispaspoort aangevraagd en voor allerhande medicatie gezorgd.
Bij deze weten jullie nu al iets meer. Er volgen zeker meer updates eenmaal ter plaatse.
Groetjes en tot later!
Ik denk dat het tijd is voor een update. De voorbije maanden heel veel moeten in orde brengen zodat deze reis in orde kwam.
Eerst en vooral de inentingen. Eind augustus nam ik al een afspraak in de travellkliniek voor een aantal inentingen zoals polio, hepatitis, ...
Daarna werd het ook tijd dat ik stilaan keek voor vliegtickets. In eerste instantie was het zo dat de Padre en Lieve Claeys (mijn begeleidster) naar België kwamen om hun familie te bezoeken en dergelijke. Ik zou dan met hen terugkeren. Zij zouden dus ook kijken voor de vliegtickets, zodat we zeker samen zouden kunnen vliegen. Helaas... Slecht nieuws. De Padre en Lieve kunnen door omstandigheden niet komen. Bijgevolg moet ik dus ook alleen naar Bolivia vliegen. Iets waar ik heel hard tegenop zie, maar er is geen ontkomen aan.
Waarom ik er tegenop zie?
Ik heb een lange trip voor de boeg: ik vertrek op dinsdag 29 januari om 10.05 u. in Zaventem naar New york (8.30 u. vliegen), na 6 uur wachten reis ik verder naar Miami (3.30u vliegen), een uurtje later zit ik al op het vliegtuig richting La Paz (6.30 u. vliegen) en dan nog een laatste 3 uur wachten om een binnenlandse vlucht te nemen naar Sucre (1 u. vliegen). Alles samengeteld zal ik zo'n 30 uur onderweg zijn... en aankomen om 10.20 u. plaatselijke tijd.
Bovendien heb ik ook nog eens vliegangst!
Gelukkig heb ik twee slachtoffers gevonden die me vergezellen tot New York! Danku!!!
De Padre komt me ophalen aan de luchthaven in Sucre. Dan is het nog een 70-tal km rijden alvorens we aankomen in Caiza.
Verder heb ik ook nog een reispaspoort aangevraagd en voor allerhande medicatie gezorgd.
Bij deze weten jullie nu al iets meer. Er volgen zeker meer updates eenmaal ter plaatse.
Groetjes en tot later!
Abonneren op:
Posts (Atom)
