Zoals jullie kunnen lezen is alles hier nog steeds heel goed. Ik ben hier nu bijna een maand en het is voorbij gevlogen!
Het is hier echt super, ookal zijn er soms lastige momenten, zoals nu wanneer er al een dag of 3 geen water is. Maar dat neem ik er allemaal graag bij! Het zal dan extra genietenzijn eenmaal in Belgie.
Tot volgende week!!!
zondag 24 februari 2008
Dag 26: zaterdag 23 februari
Slecht geslapen, dus heel de morgen in mijn bedje blijven liggen: filmpje gekeken, boekje gelezen, ... Gaan eten (jawel, nog steeds rijst met groenten! :-D) en naar huis gebeld. Papa is jarig vandaag. Heel de familie was er en ik heb dus iedereen aan de telefoon gehad. Ik had er graag bij geweest, maar er volgen nog jaren e! Bij deze toch nog: een gelukkige verjaardag!! Daarna aan de ‘huishoudelijke’ taken begonnen in mijn kamer! De eerste keer in een maand bijna dat ik hier ben! :-D Kamer mooi opgeruimd, ik wou net beginnen kuisen... Geen water meer! ‘Het zal voor straks zijn’, dacht ik. Maar de hele dag viel er geen druppel water meer uit de kraan.
Toen ik rustig aan het lezen was, kwam Veronique aan met het boek van Engels voor het 6de leerjaar. Ik ben dan maar begonnen met het voorbereiden van m’n lesjes voor de komende week, want morgen ben ik even naar Potosi en zal ik minder tijd hebben.
Deze avond was er een show, gemaakt door het laatste jaar van het college. Ze doen dit om geld in te zamelen voor hun studiereis. Ik ben even gaan kijken, het was superleuk.
Daarna naar mijn kamertje gegaan en... nog steeds geen water! Slapen zonder douche en thee dan maar! J
Toen ik rustig aan het lezen was, kwam Veronique aan met het boek van Engels voor het 6de leerjaar. Ik ben dan maar begonnen met het voorbereiden van m’n lesjes voor de komende week, want morgen ben ik even naar Potosi en zal ik minder tijd hebben.
Deze avond was er een show, gemaakt door het laatste jaar van het college. Ze doen dit om geld in te zamelen voor hun studiereis. Ik ben even gaan kijken, het was superleuk.
Daarna naar mijn kamertje gegaan en... nog steeds geen water! Slapen zonder douche en thee dan maar! J
Dag 25: vrijdag 22 februari
Na een dag in het eerste leerjaar, verschillende leerjaren van het college en helpen in de winkel was het tijd voor een spelletje. Lia speelt toch zo graag Yathzee of Uno terwijl ze haar zuurstof neemt ’s avonds. Tijdens de week heb ik geen tijd om te spelen, maar de vrijdagavond maak ik wel graag even tijd.
Daarna kwamen er nog anderen bij en speelden we met z’n allen Uno. Het werd een fijne avond. Daarna ging ik slapen, maar de duermeté heeft deze keer niet geholpen!
Daarna kwamen er nog anderen bij en speelden we met z’n allen Uno. Het werd een fijne avond. Daarna ging ik slapen, maar de duermeté heeft deze keer niet geholpen!
Dag 25: vrijdag 22 februari
Na een dag in het eerste leerjaar, verschillende leerjaren van het college en helpen in de winkel was het tijd voor een spelletje. Lia speelt toch zo graag Yathzee of Uno terwijl ze haar zuurstof neemt ’s avonds. Tijdens de week heb ik geen tijd om te spelen, maar de vrijdagavond maak ik wel graag even tijd.
Daarna kwamen er nog anderen bij en speelden we met z’n allen Uno. Het werd een fijne avond. Daarna ging ik slapen, maar de duermeté heeft deze keer niet geholpen!
Daarna kwamen er nog anderen bij en speelden we met z’n allen Uno. Het werd een fijne avond. Daarna ging ik slapen, maar de duermeté heeft deze keer niet geholpen!
Dag 24: donderdag 21 februari
Vanavond, na school, kwam ik naar het parochiehuis, om er eerst nog te helpen in het winkeltje (zoals elke avond). Dat duurt ongeveer een uurtje. Ik was stikkapot. Ik heb hier in die hele maand niet een keer goed geslapen en dat begint nu een beetje door te wegen...
Lia heeft steeds wel iets, als er iets fout zit, dus ze gaf me ‘duermeté’ (slaapthee).
Dus vanavond vroeg naar bed, nog een beetje gelezen met een tas duermeté en dan gaan slapen. En ja, ik heb goed geslapen!
Lia heeft steeds wel iets, als er iets fout zit, dus ze gaf me ‘duermeté’ (slaapthee).
Dus vanavond vroeg naar bed, nog een beetje gelezen met een tas duermeté en dan gaan slapen. En ja, ik heb goed geslapen!
Dag 23: woensdag 20 februari
Ja, ook de woensdag is het hier een volledige lesdag.
’ s Avonds werd het verlies van de koe goedgemaakt door de geboorte van drie kleine katjes. Ons Pelotta’tje was bevallen... Het was wel nog in spanning afwachten, want ze had al drie keren kleintjes gekregen, maar ze had geen melk en ze gingen iedere keer dood. Nu hebben we haar medicatie gegeven zodat ze melk zou hebben, maar daar zijn we pas mee gestart drie dagen voordat ze beviel. Maar nu (zondagmorgen) gaat het nog steeds goed met hen. Ze leven nog alledrie en Pelotta zorgt goed voor hen. Binnen een paar weken is Blancita aan de beurt.
Ja, er zijn hier heel wat honden en katten. ’s Avonds, tijdens het avondeten, loopt het in het parochiehuis vol. Vooral Oso is zo zielig. Zijn baasjes zijn verhuisd naar Argentinië... zonder Oso. Hij is hier nu helemaal alleen. Ik zou hem zooo graag meenemen naar huis binnen twee maanden, maar ik denk dat niet iedereen thuis daar zo content mee zou zijn.
Vanavond ben ik ziek geworden... Ik had al de hele dag last van wat maagpijn, die steeds erger en erger werd. Vroeg in bed gekropen dan maar en de volgende morgen was ik weer helemaal gezond.
’ s Avonds werd het verlies van de koe goedgemaakt door de geboorte van drie kleine katjes. Ons Pelotta’tje was bevallen... Het was wel nog in spanning afwachten, want ze had al drie keren kleintjes gekregen, maar ze had geen melk en ze gingen iedere keer dood. Nu hebben we haar medicatie gegeven zodat ze melk zou hebben, maar daar zijn we pas mee gestart drie dagen voordat ze beviel. Maar nu (zondagmorgen) gaat het nog steeds goed met hen. Ze leven nog alledrie en Pelotta zorgt goed voor hen. Binnen een paar weken is Blancita aan de beurt.
Ja, er zijn hier heel wat honden en katten. ’s Avonds, tijdens het avondeten, loopt het in het parochiehuis vol. Vooral Oso is zo zielig. Zijn baasjes zijn verhuisd naar Argentinië... zonder Oso. Hij is hier nu helemaal alleen. Ik zou hem zooo graag meenemen naar huis binnen twee maanden, maar ik denk dat niet iedereen thuis daar zo content mee zou zijn.
Vanavond ben ik ziek geworden... Ik had al de hele dag last van wat maagpijn, die steeds erger en erger werd. Vroeg in bed gekropen dan maar en de volgende morgen was ik weer helemaal gezond.
Dag 22: dinsdag 19 februari
Deze morgen les Engels gegeven in het college, deze middag les gegeven in het eerste leerjaar. De kinderen vonden het heel leuk met de tekeningen! Het was wel niet gemakkelijk. De kinderen hebben, zoals ik eerder al zei, geen discipline. Hebben ze geen zin om mee te werken, dan is dat maar zo en doen ze andere dingen. Ook tijdens mijn lesjes waren er dus kinderen die stoorden en niet steeds deden wat ik vroeg. Je kan daar weinig aan veranderen en dat zou ook niet aanvaard worden hier in deze school. De directeur heeft niet graag dat ik er ben. Hij is – volgens Lia – bang voor wat ik zal denken. Hij weet dat het onderwijs in België veel beter is. Hij staat dus absoluut niet open voor nieuwe dingen, voor een andere didactiek, ... Ik vind dit wel jammer, want daardoor kan ik niet volledig doen zoals ik zou doen. Ik blijf een beetje vasthangen aan de didactiek van hen.
In het college – waar het zesde, zevende en achtste leerjaar zijn ondergebracht – staan ze er wel helemaal open voor. Ze zijn blij dat er een Belgische stagiair is, met een andere aanpak, een andere didactiek. Ik heb tijdens mijn observaties al heel wat ideeën kunnen opdoen – hoe het op een simpele manier ook kan – maar ook zij hebben al ideetjes kunnen opdoen van mij.
Er is dus zeker een goede samenwerking tussen ons!
In het college – waar het zesde, zevende en achtste leerjaar zijn ondergebracht – staan ze er wel helemaal open voor. Ze zijn blij dat er een Belgische stagiair is, met een andere aanpak, een andere didactiek. Ik heb tijdens mijn observaties al heel wat ideeën kunnen opdoen – hoe het op een simpele manier ook kan – maar ook zij hebben al ideetjes kunnen opdoen van mij.
Er is dus zeker een goede samenwerking tussen ons!
Dag 21: maandag 18 februari
Deze morgen had ik de eerste twee uur geen les. Ik was natuurlijk wel al vroeg wakker door de chicas die om 6 uur ’s morgens gewekt worden. Dus ja, nog een beetje gelezen en rond 9 uur besloot ik naar het parochiehuis te gaan om van daar dan naar het college te vertrekken. Ik was nog maar net buiten het internaat toen ik een raar lawaai hoorden. Naast de ‘weg’ waren er een paar mensen. Ik keek wat er gebeurde en wat zag ik...: een plas bloed en een spartelende stier met een mes in zijn nek. Hij was gewoon aan het sterven toen ik voorbijliep... Ik liep dus snel door naar het parochiehuis... Even bekomen toch wel.
Hier is dit de normaalste zaak van de wereld natuurlijk. De mensen hebben geld nodig om eten te kopen, dus slachten ze een dier en gaan die dan verkopen in Potosi.
Ik dacht ja, als ik terug kom van school zullen ze wel al klaar zijn, maar ik was iets vergeten in mijn kamer in het internaat... Ik liep terug en kwam Veronique tegen die ook op weg was naar het internaat, ze is dan maar foto’s gaan trekken van die stier! Van dichtbij! Supergrappig!
Daarna dus naar school waar ik mijn lesjes engels heb gegeven. Het is superleuk, maar ook wel vermoeiend. In de lagere school is er absoluut geen discipline, de kinderen doen wat ze willen. Ze lopen rond in de klas, ze kruipen op hun tafel, ze tikken voortdurend met hun balpen, ze vechten een beetje met elkaar, ... Allemaal dingen die er in het college uitmoeten, maar dat is niet simpel.
Hier is dit de normaalste zaak van de wereld natuurlijk. De mensen hebben geld nodig om eten te kopen, dus slachten ze een dier en gaan die dan verkopen in Potosi.
Ik dacht ja, als ik terug kom van school zullen ze wel al klaar zijn, maar ik was iets vergeten in mijn kamer in het internaat... Ik liep terug en kwam Veronique tegen die ook op weg was naar het internaat, ze is dan maar foto’s gaan trekken van die stier! Van dichtbij! Supergrappig!
Daarna dus naar school waar ik mijn lesjes engels heb gegeven. Het is superleuk, maar ook wel vermoeiend. In de lagere school is er absoluut geen discipline, de kinderen doen wat ze willen. Ze lopen rond in de klas, ze kruipen op hun tafel, ze tikken voortdurend met hun balpen, ze vechten een beetje met elkaar, ... Allemaal dingen die er in het college uitmoeten, maar dat is niet simpel.
Dag 20: zondag 17 februari
Sinds dat het schooljaar begonnen is, is zondag een beetje een werkdag geworden voor mij, in tegenstelling tot de Bolivianen die op zondag niets doen. Ze respecteren heel sterk de ‘zondag rustdag’-traditie, iets wat ik graag mee zou nemen naar België maar... Lijkt me onmogelijk in België. Dus na de mis deze morgen, ben ik begonnen aan mijn lesjes voor de nieuwe week. Ik geef nu ook elke week 5 uur les in de lagere school. Deze komende week zal dat in het eerste leerjaar zijn, daarna in het tweede leerjaar, ... Dat is niet gemakkelijk. Er is niets van didactisch materiaal, geen boeken, ... enkel mezelf, een stukje krijt en hun schriftje... Ik heb dan maar besloten een leesles, waar ze de klinkers moesten lezen, te combineren met een tekenles. Ik teken een vleugel, en het wordt de ‘a’ van ‘ala’, ik teken een beer, en het wordt de ‘o’ van ‘oso’, ... Ik hoop dat het ze zal lukken...
O ja, ik vertelde van de mis. Ja, elke zondag ga ik hier naar de mis. In België nooit... Maar, het is echt super! Ik ga met veel plezier. Elke mis is steeds heel muzikaal. Er is bijna constant supermooie muziek. Het zijn leerlingen van het laatste jaat die dit doen: ze spele drum, gitaar, fluit, .... allemaal instrumenten die je in België in de kerk niet snel zal tegenkomen. Het zijn bovendien ook allemaal jonge mensen die naar de mis gaan. Hier is de jeugd ook nog sterk gelovig.
O ja, ik vertelde van de mis. Ja, elke zondag ga ik hier naar de mis. In België nooit... Maar, het is echt super! Ik ga met veel plezier. Elke mis is steeds heel muzikaal. Er is bijna constant supermooie muziek. Het zijn leerlingen van het laatste jaat die dit doen: ze spele drum, gitaar, fluit, .... allemaal instrumenten die je in België in de kerk niet snel zal tegenkomen. Het zijn bovendien ook allemaal jonge mensen die naar de mis gaan. Hier is de jeugd ook nog sterk gelovig.
Dag 20: zondag 17 februari
Sinds dat het schooljaar begonnen is, is zondag een beetje een werkdag geworden voor mij, in tegenstelling tot de Bolivianen die op zondag niets doen. Ze respecteren heel sterk de ‘zondag rustdag’-traditie, iets wat ik graag mee zou nemen naar België maar... Lijkt me onmogelijk in België. Dus na de mis deze morgen, ben ik begonnen aan mijn lesjes voor de nieuwe week. Ik geef nu ook elke week 5 uur les in de lagere school. Deze komende week zal dat in het eerste leerjaar zijn, daarna in het tweede leerjaar, ... Dat is niet gemakkelijk. Er is niets van didactisch materiaal, geen boeken, ... enkel mezelf, een stukje krijt en hun schriftje... Ik heb dan maar besloten een leesles, waar ze de klinkers moesten lezen, te combineren met een tekenles. Ik teken een vleugel, en het wordt de ‘a’ van ‘ala’, ik teken een beer, en het wordt de ‘o’ van ‘oso’, ... Ik hoop dat het ze zal lukken...
O ja, ik vertelde van de mis. Ja, elke zondag ga ik hier naar de mis. In België nooit... Maar, het is echt super! Ik ga met veel plezier. Elke mis is steeds heel muzikaal. Er is bijna constant supermooie muziek. Het zijn leerlingen van het laatste jaat die dit doen: ze spele drum, gitaar, fluit, .... allemaal instrumenten die je in België in de kerk niet snel zal tegenkomen. Het zijn bovendien ook allemaal jonge mensen die naar de mis gaan. Hier is de jeugd ook nog sterk gelovig.
O ja, ik vertelde van de mis. Ja, elke zondag ga ik hier naar de mis. In België nooit... Maar, het is echt super! Ik ga met veel plezier. Elke mis is steeds heel muzikaal. Er is bijna constant supermooie muziek. Het zijn leerlingen van het laatste jaat die dit doen: ze spele drum, gitaar, fluit, .... allemaal instrumenten die je in België in de kerk niet snel zal tegenkomen. Het zijn bovendien ook allemaal jonge mensen die naar de mis gaan. Hier is de jeugd ook nog sterk gelovig.
Dag 19: zaterdag 16 februari
Vandaag naar Potosi geweest. Eerst en vooral een internetcafé opgezocht om deze blog te kunnen aanvullen, mailtjes te sturen, even te chatten, ... Daarna ben ik even op verkenning geweest in Potosi, maar alleen loop ik er hopeloos verloren! Alles lijkt er zo op elkaar! Om 12 uur moest ik op de markt zijn, waar Veronique me zou opwachten, om dan samen met een oud-directeur van een school in Caiza te gaan eten. Tijdig vertrekken en de markt zoeken was dus de boodschap! Gelukkig zijn de Bolivianen zo vriendelijk en kun je hen alles vragen.
Om 12 uur zijn we dan een restaurantje gaan opzoeken. Lekker gegeten en daarna gingen we nog een koffie drinken bij die man, in zijn huisje. Dit huisje stelde niets meer voor dan een kamer met een bed, een tafel, een paar stoelen en een gasvuurtje. Heel klein...
Daarna een busje genomen naar ‘Plaza Minero’, waar we net op tijd aankwamen om ons busje richting Caiza te halen. Het was 17 uur toen we terug aankwamen.
Om 12 uur zijn we dan een restaurantje gaan opzoeken. Lekker gegeten en daarna gingen we nog een koffie drinken bij die man, in zijn huisje. Dit huisje stelde niets meer voor dan een kamer met een bed, een tafel, een paar stoelen en een gasvuurtje. Heel klein...
Daarna een busje genomen naar ‘Plaza Minero’, waar we net op tijd aankwamen om ons busje richting Caiza te halen. Het was 17 uur toen we terug aankwamen.
zaterdag 16 februari 2008
Wat een leuke tijd!
Heylaa!!!
Het is hier nog altijd fantastisch! (op hier en daar eens een dipje na natuurlijk! :-D)
Deze week is het nieuwe schooljaar begonnen en ik heb ook al mijn eerste lesjes gegeven: Engels. "My name is ..." en "I am ...". De kinderen vonden het super! En ik natuurlijk ook!
Na school werk ik veel in het winkeltje, waar de kinderen hun materiaal komen kopen. Het is er altijd superdruk dus alle hulp is welkom.
Ik heb ook al enkele foto's op deze blog geplaatst, maar dat gaat heel traag. Volgende week zal ik er meer proberen op te zetten.
Alles gaat hier dus heel goed met mij: lekker weertje, lekker etenm lieve mensen, ... Jullie hoeven dus nergens mee in te zitten.
Vele groetjes aan iedereen!
xxx Steph
Normaal kom ik zaterdag terug online, maar je weet nooit of dat lukt dus...
Papa, alvast een gelukkige verjaardag al!! (dan ben ik toch op z'n minst de eerste!)
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Het is hier nog altijd fantastisch! (op hier en daar eens een dipje na natuurlijk! :-D)
Deze week is het nieuwe schooljaar begonnen en ik heb ook al mijn eerste lesjes gegeven: Engels. "My name is ..." en "I am ...". De kinderen vonden het super! En ik natuurlijk ook!
Na school werk ik veel in het winkeltje, waar de kinderen hun materiaal komen kopen. Het is er altijd superdruk dus alle hulp is welkom.
Ik heb ook al enkele foto's op deze blog geplaatst, maar dat gaat heel traag. Volgende week zal ik er meer proberen op te zetten.
Alles gaat hier dus heel goed met mij: lekker weertje, lekker etenm lieve mensen, ... Jullie hoeven dus nergens mee in te zitten.
Vele groetjes aan iedereen!
xxx Steph
Normaal kom ik zaterdag terug online, maar je weet nooit of dat lukt dus...
Papa, alvast een gelukkige verjaardag al!! (dan ben ik toch op z'n minst de eerste!)
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
Dag 18: vrijdag 15 februari
Deze morgen moest ik gelukkig maar om 11.30 u. op school zijn. Gisteren niet teveel kunnen voorbereiden aan mijn lesjes doordat de elektriciteit uitviel. Deze morgen werd ik al vroeg gewekt door de meiden hier naast me. Om 6 uur worden de meisjes gewekt. Ze moeten het hele internaat kuisen alvorens naar school te vertrekken.
Ik begon de dag met het voorbereiden van mijn lesjes. Daarna deed ik mijn wast. Ik vul mijn bañador (ik weet niet hoe ze dat noemen in het Nederlands) met warm water. Normaal duurt het slechts twee minuten om water te doen koken met mijn waterkoker, vandaag een kwartier, zo zwak is de elektriciteit. Gelukkig heb ik met twee kannen warm water genoeg, de rest vul ik met koud water. Daarna een douche genomen (ijskoud!), maar ik voelde me toch opgefrist.
Om 11.15 u. ben ik dan naar school vertrokken. Het was weer superleuk!
Vanavond eindelijk vrijdag! Het zijn lange dagen hier: vroeg op, veel rondlopen en redelijk laat in bed. Maar het is heel leuk hier! Het was nipt, maar ik ben blij dat ik er mijn tanden heb ingezet om mijn zin door te drijven.
Morgen terug naar Potosi met de bus... Dat wil zeggen: om 5.15 u. opstaan! Slaapwel!
Ik begon de dag met het voorbereiden van mijn lesjes. Daarna deed ik mijn wast. Ik vul mijn bañador (ik weet niet hoe ze dat noemen in het Nederlands) met warm water. Normaal duurt het slechts twee minuten om water te doen koken met mijn waterkoker, vandaag een kwartier, zo zwak is de elektriciteit. Gelukkig heb ik met twee kannen warm water genoeg, de rest vul ik met koud water. Daarna een douche genomen (ijskoud!), maar ik voelde me toch opgefrist.
Om 11.15 u. ben ik dan naar school vertrokken. Het was weer superleuk!
Vanavond eindelijk vrijdag! Het zijn lange dagen hier: vroeg op, veel rondlopen en redelijk laat in bed. Maar het is heel leuk hier! Het was nipt, maar ik ben blij dat ik er mijn tanden heb ingezet om mijn zin door te drijven.
Morgen terug naar Potosi met de bus... Dat wil zeggen: om 5.15 u. opstaan! Slaapwel!
Dag 17: donderdag 14 februari
Ja, Happy Valentine! En jawel, ik heb telefoon gekregeven vandaag! :-D
Vandaag heb ik ook de eerste lessen Engels gegeven. ‘My name is...’ en ‘I am ...’. Dit waren de eerste lessen ooit in het Engels en ik vond het super! De kinderen vonden het ook heel leuk om Engels te krijgen van een Belgische juf!
Ze hadden ook heel wat vragen voor me! Vooral m’n blond haar vinden ze onbegrijpelijk! Sommigen hebben dit nog nooit gezien. Supergrappig! ‘Hebben ze in België allemaal blond haar?’ ‘Nee, sommigen blond, anderen bruin, nog anderen zwart, ...’ Ze begrijpen dat niet goed, hier hebben ze namelijk allemaal zwart haar!
Deze avond in mijn kamer aangekomen, licht aangestoken... ai, heel weinig licht. Niet zo erg. Ik wou een douche nemen bij Veronique, stond onder de douche... geen water! Terug naar mijn kamer (douche zal voor morgen zijn), lesje aan het voorbereiden en plots... pikdonker. Geen elektriciteit meer! 20.30 u. en je zag geen steek meer voor ogen! Ik ben dan maar gaan slapen...
Vandaag heb ik ook de eerste lessen Engels gegeven. ‘My name is...’ en ‘I am ...’. Dit waren de eerste lessen ooit in het Engels en ik vond het super! De kinderen vonden het ook heel leuk om Engels te krijgen van een Belgische juf!
Ze hadden ook heel wat vragen voor me! Vooral m’n blond haar vinden ze onbegrijpelijk! Sommigen hebben dit nog nooit gezien. Supergrappig! ‘Hebben ze in België allemaal blond haar?’ ‘Nee, sommigen blond, anderen bruin, nog anderen zwart, ...’ Ze begrijpen dat niet goed, hier hebben ze namelijk allemaal zwart haar!
Deze avond in mijn kamer aangekomen, licht aangestoken... ai, heel weinig licht. Niet zo erg. Ik wou een douche nemen bij Veronique, stond onder de douche... geen water! Terug naar mijn kamer (douche zal voor morgen zijn), lesje aan het voorbereiden en plots... pikdonker. Geen elektriciteit meer! 20.30 u. en je zag geen steek meer voor ogen! Ik ben dan maar gaan slapen...
Dag 16: woensdag 13 februari
Een rotdag! Ik heb het gevoel dat ik niet ‘serieus’ genomen wordt in de lagere school. Er werd afgesproken dat ik hier ‘zorgcoördinator’ zou zijn: kinderen apart nemen die het moeilijk hebben, extra oefeningen voorzien, ... Een volledige klas overnemen kan niet omdat alle leerkrachten hier zijn en omdat het een vereiste is dat je perfect Casteliaans spreekt. Sommige kinderen hier spreken zelf amper Casteliaans dus is het van uiterste belang dat ze het juist aangeleerd krijgen.
Nu, ik zag dat wel zitten, zorgcoördinator... Maar dat is iets anders dan assisteren tijdens de turnlessen, toch? Vandaag dan gepraat met de Padre en ik ga vanaf nu 18 uur engels geven in het zesde, zevende en achtste leerjaar. Je kunt het niveau vergelijken met het vierde, vijfde en zesde leerjaar. De overblijvende uren zal ik eerst en vooral gebruiken om te observeren. Ik denk dat ik dan zelf wel zal zien waar de problemen zitten en eventueel voorstellen doen om iets te doen tijdens de andere lessen.
Nu, ik zag dat wel zitten, zorgcoördinator... Maar dat is iets anders dan assisteren tijdens de turnlessen, toch? Vandaag dan gepraat met de Padre en ik ga vanaf nu 18 uur engels geven in het zesde, zevende en achtste leerjaar. Je kunt het niveau vergelijken met het vierde, vijfde en zesde leerjaar. De overblijvende uren zal ik eerst en vooral gebruiken om te observeren. Ik denk dat ik dan zelf wel zal zien waar de problemen zitten en eventueel voorstellen doen om iets te doen tijdens de andere lessen.
Dag 15: dinsdag 12 februari
Deze morgen hielp ik opnieuw mee in de kleuterklas. Eventjes maar, tot de speeltijd. Tijdens de speeltijd werd er opnieuw vergaderd. Ik kreeg ook mijn lessenrooster. Ik moest 17 uur in de week helpen met de lessen bewegingsopvoeding. Bewegingsopvoeding??? Ik besloot dus vandaag inderdaad te ‘helpen’, maar ik wist dat er daar niet veel geholpen zou kunnen worden. ’s Morgens hielp ik mee met het eerste leerjaar. Het werd een spelles waarin ik eigenlijk gewoon meespeelde... ’s Middags was het vijfde leerjaar aan de beurt. Meer dan de oefeningen even voortonen kon ik niet doen...
Midden deze les kwam de directeur me halen om even het vierde leerjaar over te nemen. Ik vroeg hen of ze werk hadden en hij zei me dat ze hun boek moesten overschrijven... Hoe motiverend en leerrijk... :-s Ik besloot ze een beetje taalinitiatie ‘engels’ te geven. One, two, three, ... Ze vonden het heerlijk! Ook als ik op de speelplaats loop vragen ze me voortdurend om engels te praten! Ze vinden dat ongelooflijk grappig ook!
Na de speeltijd gaf ik hen enkele rekenoefeningen. Op die manier waren ze toch nog een beetje nuttig bezig.
Midden deze les kwam de directeur me halen om even het vierde leerjaar over te nemen. Ik vroeg hen of ze werk hadden en hij zei me dat ze hun boek moesten overschrijven... Hoe motiverend en leerrijk... :-s Ik besloot ze een beetje taalinitiatie ‘engels’ te geven. One, two, three, ... Ze vonden het heerlijk! Ook als ik op de speelplaats loop vragen ze me voortdurend om engels te praten! Ze vinden dat ongelooflijk grappig ook!
Na de speeltijd gaf ik hen enkele rekenoefeningen. Op die manier waren ze toch nog een beetje nuttig bezig.
Dag 14: maandag 11 februari
Vandaag was dus de eerste schooldag. Dit gaat hier noet onopgemerkt voorbij. Er worden verschillende volksliederen gezongen, de vlag wordt gehesen, de ene speech volgt de andere op, ... Dit heeft zo’n twee uur geduurd! De kinderen moeten normaal in uniform zijn, maar de meesten hebben dit nog niet. Voor de meisjes is dit een witte blouse met een donkerblauw rokje, voor de jongens een witte blouse met een donkerblauwe broek. Hoewel het anders al vanaf 8 uur ’s morgens snikheet is, was het vandaag koud, zeker na twee uur stilstaan en luisteren... of tenminste doen alsof!
Daarna gingen de leerlingen van de lagere school naar hun school. Ik ging mee. Er volgde bijna direct een vergadering waarin de klassen verdeeld werden. Ja, dit gebeurt hier de eerste dag van het schooljaar doordar de meeste leerkrachten slechts de zondag zijn aangekomen. Sommige wonen heel ver van Caiza, waardoor vergaderen tijdens de vakantie niet mogelijk is.
Ze vroeg mij om vandaag te helpen in de kleuterklas. De klas bestaat uit 37 kinderen en de juffrouw staat er alleen voor. De eerste dagen zijn dus moeilijk en alle hulp is welkom. De kleuterklas zijn in geen enkel opzicht te vergelijken met onze kleuterklassen: geen speelgoed, geen kleurrijke klasjes volgepropt met vanalles en nog wat, ... Niets. Enkel een paar tafels tegen elkaar geschoven en stoelen.
Vanavond heb ik dan meegeholpen in het winkeltje. De kinderen krijgen een hele lijst met dingen die ze moeten kopen. De eerste dagen is het hier superdruk! Vanavond hebben Veronique en ik hier gewerkt van 16.30 u. tot 19.30 u. en de kinderen bleven maar komen!
21 u.: FEEST!! De Padre wordt morgen 50 jaar en dat laat niemand onopgemerkt voorbij gaan. Alle leerlingen komen naar het parochiehuis om te zingen en te dansen voor de Padre. Een uur later is het aan de leerkrachten. Er wordt gezongen, gedanst en natuurlijk ook... gedronken! Het was heel leuk deze avond tot ik naar mijn kamer ging... Geen elektriciteit. Je zag geen hand voor ogen! Ik nam dus de hele tijd foto’s om te zien waar ik liep. Ik was zoooo bang! Gelukkig kwam ik geen honden of varkens tegen! :-D
Daarna gingen de leerlingen van de lagere school naar hun school. Ik ging mee. Er volgde bijna direct een vergadering waarin de klassen verdeeld werden. Ja, dit gebeurt hier de eerste dag van het schooljaar doordar de meeste leerkrachten slechts de zondag zijn aangekomen. Sommige wonen heel ver van Caiza, waardoor vergaderen tijdens de vakantie niet mogelijk is.
Ze vroeg mij om vandaag te helpen in de kleuterklas. De klas bestaat uit 37 kinderen en de juffrouw staat er alleen voor. De eerste dagen zijn dus moeilijk en alle hulp is welkom. De kleuterklas zijn in geen enkel opzicht te vergelijken met onze kleuterklassen: geen speelgoed, geen kleurrijke klasjes volgepropt met vanalles en nog wat, ... Niets. Enkel een paar tafels tegen elkaar geschoven en stoelen.
Vanavond heb ik dan meegeholpen in het winkeltje. De kinderen krijgen een hele lijst met dingen die ze moeten kopen. De eerste dagen is het hier superdruk! Vanavond hebben Veronique en ik hier gewerkt van 16.30 u. tot 19.30 u. en de kinderen bleven maar komen!
21 u.: FEEST!! De Padre wordt morgen 50 jaar en dat laat niemand onopgemerkt voorbij gaan. Alle leerlingen komen naar het parochiehuis om te zingen en te dansen voor de Padre. Een uur later is het aan de leerkrachten. Er wordt gezongen, gedanst en natuurlijk ook... gedronken! Het was heel leuk deze avond tot ik naar mijn kamer ging... Geen elektriciteit. Je zag geen hand voor ogen! Ik nam dus de hele tijd foto’s om te zien waar ik liep. Ik was zoooo bang! Gelukkig kwam ik geen honden of varkens tegen! :-D
Dag 13: zondag 10 februari
Gisteren zijn er al een deel kinderen toegekomen in de internaten en vandaag zijn ze er zo goed als allemaal! Overal waar je kijkt zie je kinderen en jongeren. Ik ben vandaag ook een kijkje gaan nemen in de kamers van de meisjes. Ze liggen hier echt wel op elkaar gestapeld. Hoewel er normaal slechts plaats is voor 110 meisjes, liggen er nu 130 al, en hoogstwaarschijnlijk zullen er deze week nog bijkomen.
Ze hebben nu de kamer naast mij ook veranderd naar een kamer voor de meisjes. Gevolg: gekwebbel tot ’s avonds laat en ik die niet kan slapen! Leve de oordopjes dus! :-D
Morgen de eerste schooldag, met een hele ceremonie enzo... Ik ben benieuwd!
Ze hebben nu de kamer naast mij ook veranderd naar een kamer voor de meisjes. Gevolg: gekwebbel tot ’s avonds laat en ik die niet kan slapen! Leve de oordopjes dus! :-D
Morgen de eerste schooldag, met een hele ceremonie enzo... Ik ben benieuwd!
Dag 12: zaterdag 9 februari
Weekend... Nog de laatste twee dagen genieten van het mooie weer, de rust, de stilte... want vanaf maandag wordt het dorp hier een heus kinderdorp! De school begint en de meeste kinderen zitten hier op internaat. In het meisjesinternaat alleen al zo’n 130. Ik slaap hier trouwens ook en 130 meisjes... Ik denk dat dat nogal kabaal kan maken!
Iets verder zijn er nog twee jongensinternaten.
Vandaag niet teveel gedaan dus. Het wordt een rustweekend voor iedereen die er maandag invliegt!
Iets verder zijn er nog twee jongensinternaten.
Vandaag niet teveel gedaan dus. Het wordt een rustweekend voor iedereen die er maandag invliegt!
Dag 11: vrijdag 8 februari
Vandaag was het ingangsexamen in het college. Eerst en vooral moet ik zeggen dat het onderwijssysteem hier ietwat verschilt met dat in België. Eerst en vooral is er ‘pre-basico’, dat is de kleuterklas. Dan heb je de lagere school, van het eerste tot het achtste leerjaar, en daarna is er het secundair onderwijs, die 4 jaar telt. Nieuwe kinderen die willen binnenkomen in het zesde, zevende of achtste leerjaar moeten een ingangsexamen doen. Vele kinderen komen van scholen waar er slechts een halve dag les wordt gegeven. Deze scholen geven de kinderen ook vaak vakantie. Maandag zullen bijvoorbeeld niet alle scholen van start gaan omdat carnaval nog maar net voorbij is... Ookal hebben deze kinderen een bewijs dat ze geslaagd waren, toch is hun niveau vaak veel lager dan hier in deze school is vereist.
Ik denk dat er zo’n 80 inschrijvingen waren voor de drie leerjaren. Eerst kregen ze een examen van wiskunde. Ik nam het examen af van het zevende leerjaar. Het was spotgemakkelijk, niveau 4de leerjaar in België, maar nog niet de helft slaagde voor dit examen. Wat mij opgevallen is, is dat de puntenverdeling absoluut niet klopte. Makkelijke oefeningen hadden dezelfde waarde als moeilijkere oefeningen. Alles stond op 10 punten, met een totaal van 70 punten.
Daarna kregen ze nog een examen van Casteliaans. Ook dit was voor velen heel moeilijk, sommigen konden hun naam nog niet schrijven!
Na alles te hebben verbeterd werden de resultaten bekend gemaakt. De leerlingen wachtten in spanning af, maar slechts minder dan 40% slaagde voor hun ingangsexamen... In het zesde en zevende leerjaar moest het gemiddelde van de twee examens 35/70 zijn, in het achtste slechst 25/70...
Ik denk dat er zo’n 80 inschrijvingen waren voor de drie leerjaren. Eerst kregen ze een examen van wiskunde. Ik nam het examen af van het zevende leerjaar. Het was spotgemakkelijk, niveau 4de leerjaar in België, maar nog niet de helft slaagde voor dit examen. Wat mij opgevallen is, is dat de puntenverdeling absoluut niet klopte. Makkelijke oefeningen hadden dezelfde waarde als moeilijkere oefeningen. Alles stond op 10 punten, met een totaal van 70 punten.
Daarna kregen ze nog een examen van Casteliaans. Ook dit was voor velen heel moeilijk, sommigen konden hun naam nog niet schrijven!
Na alles te hebben verbeterd werden de resultaten bekend gemaakt. De leerlingen wachtten in spanning af, maar slechts minder dan 40% slaagde voor hun ingangsexamen... In het zesde en zevende leerjaar moest het gemiddelde van de twee examens 35/70 zijn, in het achtste slechst 25/70...
Dag 10: donderdag 7 februari
POTOSI vandaag! Rond 9u ben ik deze morgen naar Potosi vertrokken. De Padre moest naar een reünie vandaag, dus ik kon meerijden. Samen met Marco, de man van iemand die in het parochiehuis werkt. We waren nog maar net vertrokken toen een 10-tal mensen ons tegenhielden. Het waren zo typische Bolivianen die langs straat hun goederen verkopen. Ze wilden mee naar Potosi. Dat we met de camionette waren, maakte hen niet uit. Met z’n allen kropen ze in die veel te kleine laadbak!
Na anderhalf uur rijden waren we in Potosi. Snikheet! Het eerste wat ik kocht was dan ook... zonnecrème! Daarna zijn Marco en ik een internetcafé gaan opzoeken. Eindelijk nog eens contact met jullie!
Rond 12.45 u. kwam Marco me halen. We liepen nog even langs de markt waar Marco vanalles kocht voor vrouw, dochter en zichzelf: schoenen, broeken, boekentasje, ... Heel vreemd, alles zonder passen en zonder te kijken naar de andere schoenen en broeken. Kleren zijn hier niet meer dan kleren. Hoe het eruit ziet, maakt niet zoveel uit.
Ik kocht hier een typisch Boliviaans dekentje: handgemaakt, felle kleuren, ... Je ziet ze hier overal. Ofwel dragen ze hun goederen erin, ofwel dragen ze hun kind erin. Het kostte mij 20 Bolivianos, wat 2 euro is... Alles is hier, in Belgische normen dan toch, spotgoedkoop.
Daarna namen we de taxi naar het station van de bussen, waar de Padre ons terug zou komen ophalen. Er was daar ook een bank. Op de muur van die bank hing een reuzengroot plakkaat met daarop: ‘Si el dolar baja... ahorra in Euros!!!’, met andere woorden ‘Als de dollar daalt... nu in Euros!!!’ De Padre supercontent natuurlijk. De financiële steun van België is in euro’s en die verliezen nogal aan waarde als ze eerst moeten omgewisseld worden in Dollar en dan in Bolivianos.
Na anderhalf uur rijden waren we in Potosi. Snikheet! Het eerste wat ik kocht was dan ook... zonnecrème! Daarna zijn Marco en ik een internetcafé gaan opzoeken. Eindelijk nog eens contact met jullie!
Rond 12.45 u. kwam Marco me halen. We liepen nog even langs de markt waar Marco vanalles kocht voor vrouw, dochter en zichzelf: schoenen, broeken, boekentasje, ... Heel vreemd, alles zonder passen en zonder te kijken naar de andere schoenen en broeken. Kleren zijn hier niet meer dan kleren. Hoe het eruit ziet, maakt niet zoveel uit.
Ik kocht hier een typisch Boliviaans dekentje: handgemaakt, felle kleuren, ... Je ziet ze hier overal. Ofwel dragen ze hun goederen erin, ofwel dragen ze hun kind erin. Het kostte mij 20 Bolivianos, wat 2 euro is... Alles is hier, in Belgische normen dan toch, spotgoedkoop.
Daarna namen we de taxi naar het station van de bussen, waar de Padre ons terug zou komen ophalen. Er was daar ook een bank. Op de muur van die bank hing een reuzengroot plakkaat met daarop: ‘Si el dolar baja... ahorra in Euros!!!’, met andere woorden ‘Als de dollar daalt... nu in Euros!!!’ De Padre supercontent natuurlijk. De financiële steun van België is in euro’s en die verliezen nogal aan waarde als ze eerst moeten omgewisseld worden in Dollar en dan in Bolivianos.
Dag 9: woensdag 6 februari
Vandaag was een drukke dag. Het nieuwe schooljaar begint bijna, dus er moeten nog heel wat dingen gebeuren. Deze morgen ging ik bij Lia een koffietje drinken. Toen ik aankwam was ze een tijdschrift aan het lezen. Ik vroeg haar wat het was en ze vertelde me dat er heel wat intressante artikels instonden, over de actualiteit, over het dierenrijk, de natuur, ... Ze had al deze tijdschriften gespaard omdat die kunnen dienen in het college. Ik heb de stapel tijdschriften genomen en heb alle interessane artikels uitgeknipt. Volgende keer zullen we ze dan volgens thema ordenen en in mappen stoppen. Deze krijgen dan een plaatsje in de bibliotheek van het college.
Na het eten ging ik dan werken in het college. Er waren al een heel aantal mensen bezig met vanalles te schilderen en dergelijke. Vooral leerlingen van het college. Vaak hebben ze niets te doen en dan werken ze om zich bezig te houden.
Naast schilderen was er nog iets anders te doen: de computerklas en de bibliotheek moesten verwisseld worden. Doorheen de jaren zijn er steeds meer computers bijgekomen waardoor de computerklas nu te klein geworden is. We werkten goed door en er kwamen steeds meer mensen spontaan helpen. Na ongeveer twee uur waren we al klaar!
Na het eten speelde ik nog even met Lia, en daarna ging ik naar mijn kamer. Ik was nogal moe van al dat arbeiten! Ja, fisieke inspanningen blijven moeilijk hier zo hoog in de lucht!
Na het eten ging ik dan werken in het college. Er waren al een heel aantal mensen bezig met vanalles te schilderen en dergelijke. Vooral leerlingen van het college. Vaak hebben ze niets te doen en dan werken ze om zich bezig te houden.
Naast schilderen was er nog iets anders te doen: de computerklas en de bibliotheek moesten verwisseld worden. Doorheen de jaren zijn er steeds meer computers bijgekomen waardoor de computerklas nu te klein geworden is. We werkten goed door en er kwamen steeds meer mensen spontaan helpen. Na ongeveer twee uur waren we al klaar!
Na het eten speelde ik nog even met Lia, en daarna ging ik naar mijn kamer. Ik was nogal moe van al dat arbeiten! Ja, fisieke inspanningen blijven moeilijk hier zo hoog in de lucht!
donderdag 7 februari 2008
Een update!
Hey
Zoals jullie kunnen lezen, is alles hier nog steeds heel goed! Af en toe wel een dipje, maar wat wil je... Vanaf maandag begint het nieuwe schooljaar, dan zal ik me meer dan wel kunnen bezighouden!
Ik moet steeds heel ver reizen om op internet te kunnen. Meestal ben ik dan met iemand mee en heb ik dus niet veel tijd. Ik heb dus ook geen tijd om mijn verhalen te herlezen dus sorry als er fouten in staan! 't Zou niet mogen e, als juf, maar je weet maar nooit! Haha.
Ik heb al heel wat fotootjes genomen en zal ze proberen zo snel mogelijk op mijn blog te plaatsen.
Ik mis jullie!
Tot zondag misschien... En anders zal het volgend weekend zijn!
Vele groetjes!
xxx
Zoals jullie kunnen lezen, is alles hier nog steeds heel goed! Af en toe wel een dipje, maar wat wil je... Vanaf maandag begint het nieuwe schooljaar, dan zal ik me meer dan wel kunnen bezighouden!
Ik moet steeds heel ver reizen om op internet te kunnen. Meestal ben ik dan met iemand mee en heb ik dus niet veel tijd. Ik heb dus ook geen tijd om mijn verhalen te herlezen dus sorry als er fouten in staan! 't Zou niet mogen e, als juf, maar je weet maar nooit! Haha.
Ik heb al heel wat fotootjes genomen en zal ze proberen zo snel mogelijk op mijn blog te plaatsen.
Ik mis jullie!
Tot zondag misschien... En anders zal het volgend weekend zijn!
Vele groetjes!
xxx
Dag 8: dinsdag 5 februari
Deze nacht was al iets rustiger. Ik denk dat de meeste carnavalvierders toch even moeten uitrusten van twee dagen non-stop drinken! Er zijn er natuurlijk nog enkelen die niet te stoppen zijn. Wanneer ik ’s morgens door het dorp loop zie ik toch wel heel wat dronke mensen... Deze nacht heeft blijkbaar toch niet zoveel impact gehad. Iets vreemds dat ik opmerk: alle auto’s zijn versierd met confetti en slingers en de mensen zitten er rond om verder te vieren. Toen ik er passeerde kreeg ik een kommetje met een soort soep in. Ik moest dat rond de auto uitgieten. Waarom ze dit precies doen, weet ik niet. Ik zal hen dat eens vragen wanneer ze terug nuchter zijn!
Het is carnaval en dat wordt ook in het parochiehuis gevierd! Met... vlees! Schapenvlees. Er was al twee weken geen vlees meer op het menu geweest. Het vlees werd in een grote over gebakken. We aten allen samen in de tuin. Eerst soep, dan vlees, aardappelen, sla en maïskolven. De kokkinnen kwamen met het vlees. Ik heb nog nooit zoiets vies gezien! Ja, ik ben sowieso al vies van vlees, maar ik denk dat iedereen dat zou worden bij het zien van dit! Je zag gewoon nog de lichaamsdelen van dat arme schaap! Stukken vlees met beenderen van een paar kilo werden voor mijn neus in stukken gekapt. Wat was ik blij dat ik enkel kip eet!
Iedereen zat daar stukken te trekken van die botten of ze zaten gewoon van die botten te eten... Vreselijk! Ik hield het bij aardappelen, sla en maïs. Een pover maaltijdje, maar ik lijd hier geen honger!
Vanmiddag belde ik ook naar mama. Ze is jarig vandaag. Alles gaat goed thuis, gelukkig maar... Even later belde Nils me ook. Ik had het moeilijk maar hield me sterk... Tot ’s avonds... Ik heb momenteel niet zo heel veel om handen en dus veel tijd om na te denken. Plots begon ik alles en iedereen te missen... Ik ben in tranen uitgebarsten! Alle emoties moesten even de vrije loop gaan en ik nam me voor om me te herpakken morgen.
Vanavond liep ik terug naar mijn kamer en ik kwam er een vrouw tegen. Ze had een kind in haar armen, maar kon helemaal niet meer recht lopen. Echt vreselijk! Ik was echt bang dat er iets zou gebeuren.
De mensen hier kunnen echt niet goed omgaan met alcohol. Vanaf dat er een gelegenheid is om te drinken, dan houden ze echt niet meer op.
Het is carnaval en dat wordt ook in het parochiehuis gevierd! Met... vlees! Schapenvlees. Er was al twee weken geen vlees meer op het menu geweest. Het vlees werd in een grote over gebakken. We aten allen samen in de tuin. Eerst soep, dan vlees, aardappelen, sla en maïskolven. De kokkinnen kwamen met het vlees. Ik heb nog nooit zoiets vies gezien! Ja, ik ben sowieso al vies van vlees, maar ik denk dat iedereen dat zou worden bij het zien van dit! Je zag gewoon nog de lichaamsdelen van dat arme schaap! Stukken vlees met beenderen van een paar kilo werden voor mijn neus in stukken gekapt. Wat was ik blij dat ik enkel kip eet!
Iedereen zat daar stukken te trekken van die botten of ze zaten gewoon van die botten te eten... Vreselijk! Ik hield het bij aardappelen, sla en maïs. Een pover maaltijdje, maar ik lijd hier geen honger!
Vanmiddag belde ik ook naar mama. Ze is jarig vandaag. Alles gaat goed thuis, gelukkig maar... Even later belde Nils me ook. Ik had het moeilijk maar hield me sterk... Tot ’s avonds... Ik heb momenteel niet zo heel veel om handen en dus veel tijd om na te denken. Plots begon ik alles en iedereen te missen... Ik ben in tranen uitgebarsten! Alle emoties moesten even de vrije loop gaan en ik nam me voor om me te herpakken morgen.
Vanavond liep ik terug naar mijn kamer en ik kwam er een vrouw tegen. Ze had een kind in haar armen, maar kon helemaal niet meer recht lopen. Echt vreselijk! Ik was echt bang dat er iets zou gebeuren.
De mensen hier kunnen echt niet goed omgaan met alcohol. Vanaf dat er een gelegenheid is om te drinken, dan houden ze echt niet meer op.
Dag 7: maandag 4 februari
Deze nacht superslecht geslapen. De hele nacht was er hier kabaal: muziek, bommetjes en blaffende honden. Muziek, dat komt doordat het hier carnaval is, bommetjes ook en de honden blaffen door het kabaal van de muziek en de bommetjes! :-p Ja, er lopen hier ’s nachts twee honden op de speelplaats van het internaat om het te beveiligen.
Deze morgen komen alle carnavalgroepen naar het parochiehuis om zichzelf voor te stellen aan de Padre en aan Lia. Echt een zotte bedoening. Iedereen is stomdronken en ze blijven maar doorgaan. Sommigen vallen daar ter plekke in slaap. Iedereen geeft er het beste van zichzelf: er wordt muziek gespeeld en er wordt gedanst, zelfs de Padre doet mee! De Padre en Lia krijgen ook van elke groep kransen en slingers op hun hoofd en rond hun hals. Dat is hier een traditie. Confetti wordt niet in het rond gegooid, maar wordt op het hoofd gelegd. Hier gooien ze met waterballonnen tijdens carnaval. Maar de waterballonnen worden stilaan vervangen door waterpistolen.
Het hele dorp is stomdronken nu. Het lijkt wel grappig, maar eigenlijk is het behoorlijk erg. De ouders houden helemaal geen rekening meer met hun kinderen...
Deze morgen komen alle carnavalgroepen naar het parochiehuis om zichzelf voor te stellen aan de Padre en aan Lia. Echt een zotte bedoening. Iedereen is stomdronken en ze blijven maar doorgaan. Sommigen vallen daar ter plekke in slaap. Iedereen geeft er het beste van zichzelf: er wordt muziek gespeeld en er wordt gedanst, zelfs de Padre doet mee! De Padre en Lia krijgen ook van elke groep kransen en slingers op hun hoofd en rond hun hals. Dat is hier een traditie. Confetti wordt niet in het rond gegooid, maar wordt op het hoofd gelegd. Hier gooien ze met waterballonnen tijdens carnaval. Maar de waterballonnen worden stilaan vervangen door waterpistolen.
Het hele dorp is stomdronken nu. Het lijkt wel grappig, maar eigenlijk is het behoorlijk erg. De ouders houden helemaal geen rekening meer met hun kinderen...
Dag 6: zondag 3 januari
Vanmorgen zijn Veronique en ik heel vroeg vertrokken naar Potosi. Er vertrekt elke dag een minibusje, om 6 uur ’s morgens. Veel te vroeg! Rond 7.30 uur waren we al in Potosi en natuurlijk was er daar nog niets te doen. We wandelden een beetje rond en dan gingen we naar haas huisje in Potosi. Daar verwarmden we ons (ja, het was superkoud en het regende!) en aten we iets. Daarna gingen we naar een internetcafé. Eindelijk contact met het Belgenlandje! Heerlijk! Ik stuurde een paar mails, chatte wat, vulde mijn blog aan en daarna moest ik alweer weg. Het busje zou om 12.30 uur alweer naar Caiza vertrekken en in tussentijd wou ik nog iets zien van potosi en we moesten ook nog eten: PIZZA! Heerlijk!
Hoewel het busje om 12.30 uur zou vertrekken, stonden we daar om 14 uur nog! Ja, ze vertrekken daar niet zonder dat de bus vol is. Alle geld is meer dan welkom.
Na een tweetal uur rijden kwamen we aan in Caiza, waar het carnaval begonnen was. In Caiza betekent dat: muziek, dansen maar vooral drinken. Iedereen dringt daar drie dagen aan een stuk! Niet alleen jongeren, maar ook de volwassenen.
Hoewel het busje om 12.30 uur zou vertrekken, stonden we daar om 14 uur nog! Ja, ze vertrekken daar niet zonder dat de bus vol is. Alle geld is meer dan welkom.
Na een tweetal uur rijden kwamen we aan in Caiza, waar het carnaval begonnen was. In Caiza betekent dat: muziek, dansen maar vooral drinken. Iedereen dringt daar drie dagen aan een stuk! Niet alleen jongeren, maar ook de volwassenen.
Dag 5: zaterdag 2 februari
Bij het parochiehuis is er een klein winkeltje, waar er allerlei schoolgerief wordt verkocht en dingen die de kinderen nodig hebben in het internaat. De ouders krijgen een brief opgestuurd met wat ze allemaal nodig hebben en die dingen kunnen ze dus in dit winkeltje kopen.
De school verplicht de kinderen om hun boeken te kaften. Dit doen ze met een soort papier en daarover doen ze een vel plastiek. Dit moet dus, zeker in het begin van het schooljaar, voldoende aanwezig zijn. Het plastiek wordt in grote hoeveelheden aangekocht en moet dus versneden worden: één meter afmeten, snijden en oprollen. De kinderen kopen dit dan per rol van één meter. Dit deed ik ook met het andere papier. Verder maakten we ook nog een lijstje met de Spaanse benamingen van het schoolgerief, zodat ik, wanneer het nieuwe schooljaar begint, ook kan helpen in het winkeltje.
De school verplicht de kinderen om hun boeken te kaften. Dit doen ze met een soort papier en daarover doen ze een vel plastiek. Dit moet dus, zeker in het begin van het schooljaar, voldoende aanwezig zijn. Het plastiek wordt in grote hoeveelheden aangekocht en moet dus versneden worden: één meter afmeten, snijden en oprollen. De kinderen kopen dit dan per rol van één meter. Dit deed ik ook met het andere papier. Verder maakten we ook nog een lijstje met de Spaanse benamingen van het schoolgerief, zodat ik, wanneer het nieuwe schooljaar begint, ook kan helpen in het winkeltje.
Dag 4: vrijdag 1 februari
Na de koffie heeft Veronique me een deel van het dorp laten zien: de lagere school, het college en de verschillende internaten. Ik heb hier nog geen andere scholen gezien in Bolivia, maar ik weet nu al dat de scholen hier een van de beteren zijn. Zo is er bijvoorbeeld een computerklas in het college met 16 computers en er is zelfs een bibliotheek!
De kinderen moeten ook een ingangsexamen doen om in deze scholen binnen te geraken. Dit vindt volgende week vrijdag plaats. De meeste nieuwe leerlingen buizen daarvoor. In vele scholen in Bolivia hebben de kinderen maar een halve dag les. Vaak worden deze lessen ook nog een opgeschort omdat de school bijvoorbeeld jarig is. Dan is er soms een hele week geen les. Hier in Caiza is dat niet zo. De kinderen krijgen er een hele dag les. Ook ’s avonds moeten ze nog van 17 uur tot 19 uur verplicht studeren in het internaat.
Er zijn hier momenteel drie internaten: een voor de meisjes, een voor de oudste jongens en een voor de kleinste jongens. Het internaat voor de kleine jongens is er nog maar pas. Dat komt omdat er in het jongensinternaat veel gestolen werd. De grote stalen van de kleine, dus daarom hebben ze deze nu gesplitst. Bij de meisjes is dat niet het geval. De oudste meisjes zorgen voor de kleintjes.
Na ons bezoek gingen we eten en daarna hebben we een grote wandeling gedaan, samen met Maria en (loco) Linda. Maria is de 5-jarige dochter van iemand die in het parochiehuis werkt. Linda is de hond van Lia en ze is echt wel ‘loco’, gek!
We deden dus een grote wandeling rond Caiza. Berg op, berg af. Prachtige uitzichten! Jammergenoeg had ik mijn fototoestel niet mee, maar er komen wel nog gelegenheden.
Ik wist niet welke wandeling het zou zijn, maar het werd zeer vermoeiend! Ik was helemaal uitgeput toen we terug in het parochiehuis aankwamen. Mijn lichaam had zich nog niet helemaal aangepast aan de hoogte.
De kinderen moeten ook een ingangsexamen doen om in deze scholen binnen te geraken. Dit vindt volgende week vrijdag plaats. De meeste nieuwe leerlingen buizen daarvoor. In vele scholen in Bolivia hebben de kinderen maar een halve dag les. Vaak worden deze lessen ook nog een opgeschort omdat de school bijvoorbeeld jarig is. Dan is er soms een hele week geen les. Hier in Caiza is dat niet zo. De kinderen krijgen er een hele dag les. Ook ’s avonds moeten ze nog van 17 uur tot 19 uur verplicht studeren in het internaat.
Er zijn hier momenteel drie internaten: een voor de meisjes, een voor de oudste jongens en een voor de kleinste jongens. Het internaat voor de kleine jongens is er nog maar pas. Dat komt omdat er in het jongensinternaat veel gestolen werd. De grote stalen van de kleine, dus daarom hebben ze deze nu gesplitst. Bij de meisjes is dat niet het geval. De oudste meisjes zorgen voor de kleintjes.
Na ons bezoek gingen we eten en daarna hebben we een grote wandeling gedaan, samen met Maria en (loco) Linda. Maria is de 5-jarige dochter van iemand die in het parochiehuis werkt. Linda is de hond van Lia en ze is echt wel ‘loco’, gek!
We deden dus een grote wandeling rond Caiza. Berg op, berg af. Prachtige uitzichten! Jammergenoeg had ik mijn fototoestel niet mee, maar er komen wel nog gelegenheden.
Ik wist niet welke wandeling het zou zijn, maar het werd zeer vermoeiend! Ik was helemaal uitgeput toen we terug in het parochiehuis aankwamen. Mijn lichaam had zich nog niet helemaal aangepast aan de hoogte.
Dag 3: donderdag 31 januari
De eerste dag dat ik echt in Caiza ben. Deze morgen proberen uit te slapen, maar om 7.30 uur was ik al wakker. Mijn bed is nogal hard, dus dat wordt even wennen! Ik ben toch nog wat blijven liggen om uit te rusten. Om 10.30 uur is het tijd voor koffie. Iedereen komt dan samen in het parochiehuis, bij Lia Claeys (een Belgischie) voor koffie en koekjes.
Ik leerde dus ook vele nieuwe mensen kennen. Iedereen is er super lief! Na de koffie ging ik nog wat naar mijn kamer. Ik moest nog wat bekomen van de lange reis, maar vooral van de hoogte... Ik heb geen hoofdpijn meer, kan ook al meer dan 5 meter per keer vooruit, maar ik ben nogal snel uitgeput en moe. Om 12 uur is het tijd voor het aperitief: rode wijn, witte wijn, wiskey, cocktail, ... alles wat je maar wil. Voor vandaag pas ik nog even!
Daarna eten. Eerst soep, dan rijst met groenten. Ik kreeg veel te veel om te eten! Ik durfde het bijna niet te laten liggen... Maar uiteindelijk is dat geen probleem. Honden en katten genoeg om de restjes op te eten. Gelukkig maar. Het valt me trouwens op dat Bolivianen echt super veel eten! Niet normaal! Eerst een heel bord vol soep en dan nog een berg rijst met groenten.
Na het eten is het tijd voor ‘siesta’. Ik zette me in een lekkere relaxstoel buiten in het zonnetje. Het was superwarm vanmiddag, zo’n 28 graden. Daarna heb ik nog wat geslapen en dan ben ik gaan eten. Alweer rijst met groenten! :-p
Na het eten speelden we nog ‘Uno’. Lia heeft elke avond twee uur zuurstof nodig en dan spelen ze ondertussen een spelletje. Daarna ging ik slapen.
Ik leerde dus ook vele nieuwe mensen kennen. Iedereen is er super lief! Na de koffie ging ik nog wat naar mijn kamer. Ik moest nog wat bekomen van de lange reis, maar vooral van de hoogte... Ik heb geen hoofdpijn meer, kan ook al meer dan 5 meter per keer vooruit, maar ik ben nogal snel uitgeput en moe. Om 12 uur is het tijd voor het aperitief: rode wijn, witte wijn, wiskey, cocktail, ... alles wat je maar wil. Voor vandaag pas ik nog even!
Daarna eten. Eerst soep, dan rijst met groenten. Ik kreeg veel te veel om te eten! Ik durfde het bijna niet te laten liggen... Maar uiteindelijk is dat geen probleem. Honden en katten genoeg om de restjes op te eten. Gelukkig maar. Het valt me trouwens op dat Bolivianen echt super veel eten! Niet normaal! Eerst een heel bord vol soep en dan nog een berg rijst met groenten.
Na het eten is het tijd voor ‘siesta’. Ik zette me in een lekkere relaxstoel buiten in het zonnetje. Het was superwarm vanmiddag, zo’n 28 graden. Daarna heb ik nog wat geslapen en dan ben ik gaan eten. Alweer rijst met groenten! :-p
Na het eten speelden we nog ‘Uno’. Lia heeft elke avond twee uur zuurstof nodig en dan spelen ze ondertussen een spelletje. Daarna ging ik slapen.
Dag 3: donderdag 31 januari
De eerste dag dat ik echt in Caiza ben. Deze morgen proberen uit te slapen, maar om 7.30 uur was ik al wakker. Mijn bed is nogal hard, dus dat wordt even wennen! Ik ben toch nog wat blijven liggen om uit te rusten. Om 10.30 uur is het tijd voor koffie. Iedereen komt dan samen in het parochiehuis, bij Lia Claeys (een Belgischie) voor koffie en koekjes.
Ik leerde dus ook vele nieuwe mensen kennen. Iedereen is er super lief! Na de koffie ging ik nog wat naar mijn kamer. Ik moest nog wat bekomen van de lange reis, maar vooral van de hoogte... Ik heb geen hoofdpijn meer, kan ook al meer dan 5 meter per keer vooruit, maar ik ben nogal snel uitgeput en moe. Om 12 uur is het tijd voor het aperitief: rode wijn, witte wijn, wiskey, cocktail, ... alles wat je maar wil. Voor vandaag pas ik nog even!
Daarna eten. Eerst soep, dan rijst met groenten. Ik kreeg veel te veel om te eten! Ik durfde het bijna niet te laten liggen... Maar uiteindelijk is dat geen probleem. Honden en katten genoeg om de restjes op te eten. Gelukkig maar. Het valt me trouwens op dat Bolivianen echt super veel eten! Niet normaal! Eerst een heel bord vol soep en dan nog een berg rijst met groenten.
Na het eten is het tijd voor ‘siesta’. Ik zette me in een lekkere relaxstoel buiten in het zonnetje. Het was superwarm vanmiddag, zo’n 28 graden. Daarna heb ik nog wat geslapen en dan ben ik gaan eten. Alweer rijst met groenten! :-p
Na het eten speelden we nog ‘Uno’. Lia heeft elke avond twee uur zuurstof nodig en dan spelen ze ondertussen een spelletje. Daarna ging ik slapen.
Ik leerde dus ook vele nieuwe mensen kennen. Iedereen is er super lief! Na de koffie ging ik nog wat naar mijn kamer. Ik moest nog wat bekomen van de lange reis, maar vooral van de hoogte... Ik heb geen hoofdpijn meer, kan ook al meer dan 5 meter per keer vooruit, maar ik ben nogal snel uitgeput en moe. Om 12 uur is het tijd voor het aperitief: rode wijn, witte wijn, wiskey, cocktail, ... alles wat je maar wil. Voor vandaag pas ik nog even!
Daarna eten. Eerst soep, dan rijst met groenten. Ik kreeg veel te veel om te eten! Ik durfde het bijna niet te laten liggen... Maar uiteindelijk is dat geen probleem. Honden en katten genoeg om de restjes op te eten. Gelukkig maar. Het valt me trouwens op dat Bolivianen echt super veel eten! Niet normaal! Eerst een heel bord vol soep en dan nog een berg rijst met groenten.
Na het eten is het tijd voor ‘siesta’. Ik zette me in een lekkere relaxstoel buiten in het zonnetje. Het was superwarm vanmiddag, zo’n 28 graden. Daarna heb ik nog wat geslapen en dan ben ik gaan eten. Alweer rijst met groenten! :-p
Na het eten speelden we nog ‘Uno’. Lia heeft elke avond twee uur zuurstof nodig en dan spelen ze ondertussen een spelletje. Daarna ging ik slapen.
Dag 2: woensdag 30 januari
Ja, ik werd wakker en hoewel we eigenlijk al in de lucht moesten zijn, stonden we nog steeds aan de grond... Niemand wist waarom. Na ongeveer een kwartier konden we vertrekken. Ik heb veel kunnen slapen gedurende deze vlucht. Gelukkig maar, want het was toch 6.30 uur vliegen.
Georges Suvée (mijn contactpersoon in België) had me gewaarschuwd voor de hoogte in La Paz. Deze luchthaven ligt op 4500 meter hoogte en daar kun je erg ziek van worden. Toen ik uit het vliegtuig stapte, voelde ik niets. Ik stapte dus goed door, maar het werd al snel duidelijk dat mijn lichaam niet mee kon. Ik kon geen 5 meter meer wandelen zonder even te moeten gaan zitten. Al de mensen keken ook naar me. Toen ik even later naar het toilet ging werd me duidelijk waar: ik zag lijkbleek! Vreselijk!
Ik wou zo snel mogelijk weg uit deze luchthaven maar... pech: vliegtuig naar Sucre vertraging! Hoelang? Geen mens die het wist. Ik ben dan aan de praat geraakt met een militair die ook naar Sucre moest. Hij heeft heel goed voor me gezorgd: hij is een pilletje gaan halen en hij droeg mijn handbagage wanneer we om 10.50 uur eindelijk op het vliegtuig richting Sucre konden. Hij heeft ook gebeld naar de Padre om te zeggen dat onze vlucht vertraging had. Hij stond me namelijk op te wachten in de luchthaven in Sucre.
Het werd een vreselijke vlucht: turbulenties en andere rare dingen + ik vertrouw geen Boliviaanse vliegtuigmaatschappijen + de landingsbaan in Sucre is net lang genoeg om dergelijke vliegtuigen te ontvangen.
In Sucre aangekomen werd ik ontvangen door de Padre en... cocathee! Ja, hij had een hele kan mee. Dat werkt zeer goed tegen de hoogteziekte. We aten eerst iets alvorens naar Caiza te vertrekken. Het werd iets met ‘pollo’, kip dus. Even later kreeg ik een soepje. Kippensoep, dacht ik. Ik wou een hapje nemen, maar ik had niet alleen soep op m’n lepen, maar ook kip, rijst en ... frieten! :-D Eventjes de klik omdraaien (‘Je bent in Bolivia, Steph!) en eten maar. Het was zeer lekker!
Dan vertrokken we naar Caiza. Na 5 uur rijden kwamen we eindelijk aan! De Boliviaanse wegen zijn niet wat het moet zijn dus het gaat er bijzonder traag aan toe. Vooral dan de laatste 25 kilometer... Enkel heel smalle zandwegen met een diepe ravijn. Gelukkig is de Padre een goed chauffeur.
In Caiza aangekomen kreeg ik rijst met groentjes te eten in het parochiehuis. Lekker hoor, maar ik wou naar mijn bedje! Ik was doodmoe...
Veronique bracht me naar mijn kamer. Ik slaap in het meisjesinternaat. Ik heb daar een kamer met een bed, een bureautje en een toilet. Veronique slaapt in de kamer naast me.
Georges Suvée (mijn contactpersoon in België) had me gewaarschuwd voor de hoogte in La Paz. Deze luchthaven ligt op 4500 meter hoogte en daar kun je erg ziek van worden. Toen ik uit het vliegtuig stapte, voelde ik niets. Ik stapte dus goed door, maar het werd al snel duidelijk dat mijn lichaam niet mee kon. Ik kon geen 5 meter meer wandelen zonder even te moeten gaan zitten. Al de mensen keken ook naar me. Toen ik even later naar het toilet ging werd me duidelijk waar: ik zag lijkbleek! Vreselijk!
Ik wou zo snel mogelijk weg uit deze luchthaven maar... pech: vliegtuig naar Sucre vertraging! Hoelang? Geen mens die het wist. Ik ben dan aan de praat geraakt met een militair die ook naar Sucre moest. Hij heeft heel goed voor me gezorgd: hij is een pilletje gaan halen en hij droeg mijn handbagage wanneer we om 10.50 uur eindelijk op het vliegtuig richting Sucre konden. Hij heeft ook gebeld naar de Padre om te zeggen dat onze vlucht vertraging had. Hij stond me namelijk op te wachten in de luchthaven in Sucre.
Het werd een vreselijke vlucht: turbulenties en andere rare dingen + ik vertrouw geen Boliviaanse vliegtuigmaatschappijen + de landingsbaan in Sucre is net lang genoeg om dergelijke vliegtuigen te ontvangen.
In Sucre aangekomen werd ik ontvangen door de Padre en... cocathee! Ja, hij had een hele kan mee. Dat werkt zeer goed tegen de hoogteziekte. We aten eerst iets alvorens naar Caiza te vertrekken. Het werd iets met ‘pollo’, kip dus. Even later kreeg ik een soepje. Kippensoep, dacht ik. Ik wou een hapje nemen, maar ik had niet alleen soep op m’n lepen, maar ook kip, rijst en ... frieten! :-D Eventjes de klik omdraaien (‘Je bent in Bolivia, Steph!) en eten maar. Het was zeer lekker!
Dan vertrokken we naar Caiza. Na 5 uur rijden kwamen we eindelijk aan! De Boliviaanse wegen zijn niet wat het moet zijn dus het gaat er bijzonder traag aan toe. Vooral dan de laatste 25 kilometer... Enkel heel smalle zandwegen met een diepe ravijn. Gelukkig is de Padre een goed chauffeur.
In Caiza aangekomen kreeg ik rijst met groentjes te eten in het parochiehuis. Lekker hoor, maar ik wou naar mijn bedje! Ik was doodmoe...
Veronique bracht me naar mijn kamer. Ik slaap in het meisjesinternaat. Ik heb daar een kamer met een bed, een bureautje en een toilet. Veronique slaapt in de kamer naast me.
zondag 3 februari 2008
Still Alive and Kickin'
Heeey allemaal!
Jaaa, ik leef nog! Ik ben zo'n twee uur verwijderd van de bewoonde (internet)wereld dus daarom was het wat moeilijk contact met jullie te nemen!
Met mij gaat alles goed. De mensen zijn hier allemaal heel lief. Hoewel ik hier alleen naartoe ben gekomen, ben ik eigenlijk nooit alleen. Er is steeds wel iemand om mee te praten. (hoewel het Spaans toch moeizamer gaat dan verwacht)
Momenteel is het in Bolivia nog zomervakantie. Het schooljaar begint op 11 februari. Ondertussen ben ik nog wat aan het recupereren van de hoogte en van de reis. In de hoofdstad van Bolivia, La Paz, was ik erg ziek. Ik kon geen 5 meter meer wandelen!
Een Boliviaanse militair heeft me dan geholpen met mijn bagage en allemaal. En het was al snel helemaal over toen 'de Padre' me in Sucre stond op te wachten met een thermos vol cocathee! Leve de cocathee dus!
Verder zijn de voorbereidingen voor het nieuwe schooljaar volop bezig: boeken vermaken, de winkel in orde brengen, ... Ik heb dus genoeg om handen.
Maar ik zal jullie laten nu. Tijd voor CARNAVAL! Ja hoor, 3 dagen volop feest!
Ik kom woensdag of donderdag terug om een verslag te geven van de voorbije dagen.
Hoe jullie goed!
Tot later!
Jaaa, ik leef nog! Ik ben zo'n twee uur verwijderd van de bewoonde (internet)wereld dus daarom was het wat moeilijk contact met jullie te nemen!
Met mij gaat alles goed. De mensen zijn hier allemaal heel lief. Hoewel ik hier alleen naartoe ben gekomen, ben ik eigenlijk nooit alleen. Er is steeds wel iemand om mee te praten. (hoewel het Spaans toch moeizamer gaat dan verwacht)
Momenteel is het in Bolivia nog zomervakantie. Het schooljaar begint op 11 februari. Ondertussen ben ik nog wat aan het recupereren van de hoogte en van de reis. In de hoofdstad van Bolivia, La Paz, was ik erg ziek. Ik kon geen 5 meter meer wandelen!
Een Boliviaanse militair heeft me dan geholpen met mijn bagage en allemaal. En het was al snel helemaal over toen 'de Padre' me in Sucre stond op te wachten met een thermos vol cocathee! Leve de cocathee dus!
Verder zijn de voorbereidingen voor het nieuwe schooljaar volop bezig: boeken vermaken, de winkel in orde brengen, ... Ik heb dus genoeg om handen.
Maar ik zal jullie laten nu. Tijd voor CARNAVAL! Ja hoor, 3 dagen volop feest!
Ik kom woensdag of donderdag terug om een verslag te geven van de voorbije dagen.
Hoe jullie goed!
Tot later!
Abonneren op:
Posts (Atom)
