In de klas.

Carnaval in Caïza!

Dag 88: donderdag 24 april

Laatste vlucht: Londen – Brussel. Ik zat te wachten tot op het scherm kwam naar welke gate ik moest. Er stond enkel op dat er 15 minuten vertraging was. Een halfuur voor het vertrek kwam de gate erop: A23. Ik ging dus op het gemak door. Nog geen 50 meter verder werd echter afgeropen dat het ‘the last call’ was voor de vlucht naar Brussel. Ik schrok en begon te lopen... Ik kwam aan en... ‘gate closed’. Huh? Ik was gelukkig niet alleen. Het was blijkbaar een defect aan de schermen. Maar ja, het kwaad was geschied. Alles moest opnieuw geopend worden met een grotere vertraging als gevolg. Eens in het vliegtuig begon het te gieten en konden we niet opstijgen. Alweer vertraging. En dat terwijl ik nog geen uur van mijn familie verwijderd was... Wat wou ik naar huis... Uiteindelijk kwam ik rond 15.30 uur aan in Zaventem, waar mijn familie me stond op te wachten.

Dag 87: woensdag 23 april

4 uur. Mijn wekker liep af. Tijd om naar de luchthaven te vertrekken. Daar aangekomen bleek dat ik mijn papieren om het land te verlaten verloren had. Gelukkig was dat niet zo erg en kreeg ik uiteindelijk andere papieren. Om 6 uur ofzo moest ik dan afscheid nemen van de Padre en Oscar. Alweer bleiting! En daar zat ik dan weer: helemaal alleen te wachten tot ik het vliegtuig in kon.
Eens in het vliegtuig vlogen we naar Santa Cruz, waar we een tussenlanding maakten. En daarna, hup, naar Miami. Daar een grote controle: foto van pupil, vingerafdrukken, ... Het duurt toch wel een uur of twee alvorens je daar door bent. Ik moest ook mijn bagage overzetten, wat een hele marteling was. Ik ben vertrokken met 20 kg, maar teruggekeerd met een kilo of 40. Ik moest de binnenlandse vlucht van Sucre naar La Paz niet nemen, waardoor de beperking van 20 kg bagage wegviel.
Maar goed, na een paar uur wachten zat ik al op het vliegtuig naar Londen. Ik wachtte op het avondmaal en daarna nam ik een slaappil. Ik wou de vlucht over de oceaan niet wakker beleven en ik dacht dat het ook beter zou zijn om een mogelijke jetlag te voorkomen.
De vlucht ging dan ook supersnel en toen ik wakker werd was het al donderdag.

Dag 86: dinsdag 22 april

Deze morgen vertrokken we naar La Paz. We kwamen rond 13 uur aan en ik deed nog mijn laatste inkopen alvorens naar België te vertrekken. We liepen wat rond omdat de Padre een aantal inkopen moest doen voor het meisjesinternaat en rond 17 uur gingen we naar ons hotel. Ik rustte enkele uren. Daarna gingen we eten en slapen. Mijn Boliviaanse tijd zit erop... Het was mijn laatste avond, mijn laatste uren, ... Ik besefte het nog niet goed. Het besef kwam pas wanneer ik om 4 uur opstond om naar de luchthaven te vertrekken...

Dag 85: maandag 21 april

Wat zag ik op tegen deze dag! Mijn laatste halve dag en ik wist dat ze in het college allemaal iets zouden doen voor me. Ik had ook een speech voorbereid, niet-wetend of ik in staat zou zijn hem voor te lezen.
Maar goed, ik heb me redelijk sterk kunnen houden. Zoals gewoonlijk begon de dag met het volkslied. Daarna traden de jongens van het muziekgroepje op, ter ere van la profesora Estefania die Caiza zou verlaten. Het was prachtig, wat ben ik hen dankbaar....
Daarna gaf de Padre een speech, waarin hij in het kort mijn verhaal vertelde over mijn komst naar Caiza. Daarna was de directeur aan de beurt. Ook hij bedankte mij, al dan niet oprecht, dit laat ik in het midden. Ik kreeg van hem en de Padre een zilveren schaal, waarin allemaal dingen gegravuurd zijn. Typisch voor Bolivia en Caiza. Daarna kwamen nog een heel aantal leerlingen op het ‘podium’. Elke klas had wel iets van cadeau voor me: een sjaal, een typisch Boliviaans klokje, een bloemetje, een kaartje, ... Het mooiste cadeau was de poncho die ik kreeg van het muziekgroepje... Wat was ik ontroerd! Wat zal ik hen missen.
Daarna was het tijd voor mijn speech. Het lukte net om alles te zeggen, maar daarna ben ik het podium ontvlucht. Ik kon de tranen even niet meer bedwingen. Maar goed, mijn opdracht was volbracht: ik heb iedereen persoonlijk kunnen bedanken.
Het middagmaal gebeurde met alle leerkrachten samen. We waren net bezig toen de jongens van het muziekgroepje binnenkwamen om ons van achtergrondmuziek te bedienen. Het werd weer heel emotioneel, zeker wanneer ik nog meer cadeaus in ontvangst mocht nemen van de directeur, de regentes, ... Wat ik zoal kreeg? Een popje gemaakt uit wol, een prachtige tekening met daarop de ingang van de school getekend, een taartmes en –schep van zilver, ... Allemaal prachtige herinneringen aan dit wondermooi avontuur.
Om 14 uur moest ik uiteindelijk van iedereen afscheid nemen. Tranen, tranen en nog eens tranen. Zowel bij mij als bij de mensen van Caiza.
Om 14.15 uur vertrokken de Padre, Oscar en ik uiteindelijk naar Oruro, waar we de nacht zouden doorbrengen.

Dag 84: zondag 20 april

Deze morgen kwamen we heel vroeg aan in Potosi. Oscar, de chauffeur, stond ons al op te wachten en even later zaten we al in de jeep richting Caiza. We genoten van het prachtige uitzicht van de opkomende zon. Om 7.30 uur kwamen we al aan in Caiza. Ik zocht nog even mijn kamer op en dan ging ik naar de mis. De allerlaatste keer... En dat wist ook de Padre. Hij sloot zijn mis dan ook af met een dankwoordje voor mij en ja... de ‘bleiting’ was begonnen en zou niet meer ophouden vandaag én morgen...
De hele dag ben ik bezig geweest met mijn valies. Ja, bij de meeste mensen gaat zoiets snel, maar het was iets wat ik absoluut niet wou doen omdat ik mijn vertrek absoluut niet zag zitten. En maar uitstellen en uitstellen... En nog eens naar het parochiehuis, en nog eens een wandeling door het dorp, en ... Noem maar op.
’s Avonds werd het vreselijk: geween, geween en geween. Zelfs Lia had de tranen in haar ogen, verdrietig omdat ik morgen vertrok.
Om 20 uur kwamen de jongens van het muziekgroepje me halen. Ze wilden een privéconcertje geven en ik zou alles filmen en achteraf opsturen naar hen. Het werd prachtig...
Daarna nam ik nog een douche (lees: drie flessen opgewarmd water...) en kroop ik mijn bed in. Mijn (voorlopig) laatste nacht in Caiza was aangebroken.