Wat een dag vandaag. Ik wou vandaag mooi mijn blog aanvullen, met foto's en uitleg bij de foto's. Maar dat was buiten de elektriciteit in Potosi gerekend. 4 uur lang was er geen...
De foto's komen erop, de uitleg volgt, als alles goed gaat, volgende week.
Zoals je kunt lezen gaat nog steeds alles zeer goed. Ik ga nu mijn twee laatste lesweken in. Daarna nog eventjes het land gaan verkennen.
Tot later!
zondag 30 maart 2008
Dag 61: vrijdag 28 maart
Vandaag was weer een gewone lesdag. Het laatste lessuur had ik geen les, dus tijdens de speeltijd kon ik vertrekken. Ik liep over de speelplaats tot Adhemir (de jongen die ik straf gaf) mij trots zijn rat kwam tonen! Hij had de rat gekocht van de jongen die hem gisteren mee had naar school. Ik gaf hem natuurlijk weer onder zijn voeten, maar hij wist niet dat hij die rat niet mee mocht nemen... In de leraarskamer vroeg ik dan of de andere leerkrachten wisten van de rat en jawel, ze wisten er allemaal van. Dus vroeg ik of zij daar geen commentaar op hadden... Nee, niet echt. Het is maar een klein hamstertje. Toch waren een paar leerkrachten die ook vonden dat dit absoluut niet kon. Julian, de ‘leerlingbegeleider’ van de school, is dan het laatste lesuur naar de betreffende klassen geweest. Er waren dus uiteindelijk twee ratten... Hopelijk laten ze ze nu eindelijk thuis...
Vanavond was er vergadering voor alle ouders. Het begon in de klassen van hun kind en dan rond 18.30 uur kwamen alle ouders samen in een grote klas, waar de directeur van de school en de Padre hen toespraken. Ik dacht ja, een uurtje en dat zal wel gedaan zijn. Ja, dat was ook aan mijn rekker. Om 21.30 uur zal ik daar nog! Zonder te hebben gegeten, met kleren voor overdag (’s avonds kan het hier ijzig koud zijn), ... Jeetje, jeetje.
Maar goed, het was interessant om dit eens te zien. Gelukkig is de volgende vergadering voor de ouders 30 mei en dan ben ik er niet meer! :-p
Vanavond was er vergadering voor alle ouders. Het begon in de klassen van hun kind en dan rond 18.30 uur kwamen alle ouders samen in een grote klas, waar de directeur van de school en de Padre hen toespraken. Ik dacht ja, een uurtje en dat zal wel gedaan zijn. Ja, dat was ook aan mijn rekker. Om 21.30 uur zal ik daar nog! Zonder te hebben gegeten, met kleren voor overdag (’s avonds kan het hier ijzig koud zijn), ... Jeetje, jeetje.
Maar goed, het was interessant om dit eens te zien. Gelukkig is de volgende vergadering voor de ouders 30 mei en dan ben ik er niet meer! :-p
Dag 60: donderdag 27 maart
Een nieuwe lesdag. Hopelijk zal die een beetje rustiger verlopen dan gisteren, dacht ik bij mezelf. Maar het zag er niet naar uit.
Het eerste lesuur gaf ik les in het achtste leerjaar. Alles verliep vlotjes... Tot er plots een rat uit één zijn kap kwam gekropen. Mannetje, mannetje, wat ga ik hier nog allemaal tegenkomen. Op het eerste moment moest ik natuurlijk wel lachen. Maar dit kan natuurlijk niet. Ik zei hem dat hij hem tussen de middag naar huis moest brengen en hem nooit meer mocht meedoen. Ja, anders kon morgen iemand anders komen met zijn hond en nog een ander met zijn hond of vogel of eend of wat dan ook. Hij leek het wel te begrijpen en zei dat hij hem naar huis zou brengen.
Tussen de middag ging ik dan zoals steeds naar het parochiehuis om te eten. Ik schrok me te pletter door al het volk, raar volk, die er was. Het bleken een achtal bedevaarders te zijn die op weg waren naar Cochabamba. Ze hadden vandaag een dagje pauze en de Padre had ze meegebracht. Ze zijn 5 maart vertrokken en zullen op 5 mei aankomen in Cochabamba. Ze aten met ons mee en daarna gingen ze mee naar het college om hun verhaal te doen.
Ze hadden ook hun Virgen mee, die ze de hele weg meedroegen. Op de ritme van een fanfare wandelden we met de Virgen op onze schouders naar school. Daar gaven de mensen een beetje uitleg en hebben we samen gebeden. Ja, vreemde taferelen hier, ondenkbaar in België, maar Bolivia is nu eenmaal heel gelovig en dat maakt het allemaal wel mooi, vind ik.
Het eerste lesuur gaf ik les in het achtste leerjaar. Alles verliep vlotjes... Tot er plots een rat uit één zijn kap kwam gekropen. Mannetje, mannetje, wat ga ik hier nog allemaal tegenkomen. Op het eerste moment moest ik natuurlijk wel lachen. Maar dit kan natuurlijk niet. Ik zei hem dat hij hem tussen de middag naar huis moest brengen en hem nooit meer mocht meedoen. Ja, anders kon morgen iemand anders komen met zijn hond en nog een ander met zijn hond of vogel of eend of wat dan ook. Hij leek het wel te begrijpen en zei dat hij hem naar huis zou brengen.
Tussen de middag ging ik dan zoals steeds naar het parochiehuis om te eten. Ik schrok me te pletter door al het volk, raar volk, die er was. Het bleken een achtal bedevaarders te zijn die op weg waren naar Cochabamba. Ze hadden vandaag een dagje pauze en de Padre had ze meegebracht. Ze zijn 5 maart vertrokken en zullen op 5 mei aankomen in Cochabamba. Ze aten met ons mee en daarna gingen ze mee naar het college om hun verhaal te doen.
Ze hadden ook hun Virgen mee, die ze de hele weg meedroegen. Op de ritme van een fanfare wandelden we met de Virgen op onze schouders naar school. Daar gaven de mensen een beetje uitleg en hebben we samen gebeden. Ja, vreemde taferelen hier, ondenkbaar in België, maar Bolivia is nu eenmaal heel gelovig en dat maakt het allemaal wel mooi, vind ik.
Dag 59: woensdag 26 maart
De dag was mooi begonnen vandaag, tot ik les gaf in het achtste leerjaar. Er stond een toets op het programma. Ze moesten negen woorden leren en van die negen woorden zou ik er zeven vragen.
Ik legde mijn manier van toetsgeven uit en ze waren absoluut niet akkoord. Het moest op identiek dezelfde manier zoals Rosa (hun leerkracht voor Engels) steeds doet. Ik was daar niet mee akkoord. 7 woorden, dat moeten ze kunnen in ten hoogste 7 minuten. De leerlingen verwachtten werkelijk 20 minuten. Het leidde natuurlijk tot een ‘ruzie’ tussen de hele klas en mij. Nu, ik nam de toets af, op mijn manier, maar al snel bleek dat ze er niets van bakten.
Ik deed een voorstel. Ze kregen 10 minuten om hun woorden te leren. Indien ze dit in stilte konden, kregen ze een nieuwe toets. Indien dit niet zou lukken, dan telden de eerste punten. Daarbovenop moest de ‘leider van de klas’ zijn agenda geven. Hij stoort steeds en trekt steeds de hele klas mee.
Ik gaf uiteindelijk een nieuwe toets, op mijn manier, en ik merkte dat het alleszinds beter ging. Zijn agenda nam ik mee, omdat ik niet in staad ben foutloof een nota te schrijven zonder woordenboek. Maar... Op het einde van de les bleek dat hij een andere agenda had gegeven, die van zijn vriend naast hem, omdat zijn agenda niet in orde was. Nu, hij gaf me dan toch zijn agenda en ik gaf hem een straf: hij moet mij een briefje schrijven, waarin hij belooft zich te gedragen in de klas. Dit briefje zal dienen als ‘bewijs’, want na een gesprek met andere leerkrachten blijkt dat iedereen problemen heeft met hem, zowel op zijn gedrag als op zijn punten. Natuurlijk is er niemand die reageert: vele leerkrachten komen hier om les te geven, hun brood te verdienen en als er een leerling lastig doet, dan trekken ze zich daar weinig van aan. Nu willen ze hem terug naar het zevende leerjaar doen... Een goede oplossing? Neen, ik denk het niet.
Ik legde mijn manier van toetsgeven uit en ze waren absoluut niet akkoord. Het moest op identiek dezelfde manier zoals Rosa (hun leerkracht voor Engels) steeds doet. Ik was daar niet mee akkoord. 7 woorden, dat moeten ze kunnen in ten hoogste 7 minuten. De leerlingen verwachtten werkelijk 20 minuten. Het leidde natuurlijk tot een ‘ruzie’ tussen de hele klas en mij. Nu, ik nam de toets af, op mijn manier, maar al snel bleek dat ze er niets van bakten.
Ik deed een voorstel. Ze kregen 10 minuten om hun woorden te leren. Indien ze dit in stilte konden, kregen ze een nieuwe toets. Indien dit niet zou lukken, dan telden de eerste punten. Daarbovenop moest de ‘leider van de klas’ zijn agenda geven. Hij stoort steeds en trekt steeds de hele klas mee.
Ik gaf uiteindelijk een nieuwe toets, op mijn manier, en ik merkte dat het alleszinds beter ging. Zijn agenda nam ik mee, omdat ik niet in staad ben foutloof een nota te schrijven zonder woordenboek. Maar... Op het einde van de les bleek dat hij een andere agenda had gegeven, die van zijn vriend naast hem, omdat zijn agenda niet in orde was. Nu, hij gaf me dan toch zijn agenda en ik gaf hem een straf: hij moet mij een briefje schrijven, waarin hij belooft zich te gedragen in de klas. Dit briefje zal dienen als ‘bewijs’, want na een gesprek met andere leerkrachten blijkt dat iedereen problemen heeft met hem, zowel op zijn gedrag als op zijn punten. Natuurlijk is er niemand die reageert: vele leerkrachten komen hier om les te geven, hun brood te verdienen en als er een leerling lastig doet, dan trekken ze zich daar weinig van aan. Nu willen ze hem terug naar het zevende leerjaar doen... Een goede oplossing? Neen, ik denk het niet.
Dag 58: dinsdag 25 maart
Ook vandaag werd een gewone lesdag, zonder veel problemen. Deze morgen les gegeven in het college, deze middag in het vijfde leerjaar. De discipline ontbreekt er echt. Ik snap niet hoe leerkrachten daar de hele dag les kunnen geven. Ik denk dat ik gek word, moest ik dat mijn hele leven moeten doen. Daarbovenop zijn de leerlingen van het vijfde leerjaar al iets mondiger en durven ze al eens onbeleefd uit de hoek komen. Als je het mij vraagt mag er daar toch wat strenger op gereageerd worden. In België worden dergelijke problemen vaak aan de ouders meegedeeld. Hier is dat moeilijker, omdat de ouders er niet zijn, en de meesten intern zijn. Een nota in het agenda maakt dus niet veel uit.
Dag 57: maandag 24 maart
Terug school. Ik heb vandaag maar drie uurtjes les, dus dat gaat wel. Alles verliep goed, geen problemen, leuke dag vandaag. Blij dat ik er weer bij kan zijn met de kindjes. Verder niet veel gedaan vandaag. Babbeltje geslaan met Lia, ...
Dag 56: zondag 23 maart
Vandaag heel de dag vlijtig voortgedaan aan mijn spelletjes. Ik moet er een stuk of 18 maken en het is toch wel veel werk. Nuja, ik zal er zoveel mogelijk doen, maar als het niet lukt, dan lukt het niet natuurlijk. Deze morgen niet naar de mis geweest, ik zal deze avond gaan. De kinderen zullen dan terug zijn en dan is het toch allemaal wat gezelliger.
Verder heb ik ook mijn lesjes voor de nieuwe werkweek voorbereid. Ik heb nu wel al gemerkt dat een voorbereiding hier niet steeds nuttig is. Vaak komt er vanalles tussen waardoor je amper les kan geven. De tijd is hier niet zo kostbaar. Maar goed, in tegenstelling tot vele andere leerkrachten probeer ik wel elke minuut nuttig te besteden.
Deze avond dan naar de mis geweest. Alle kinderen zijn ondertussen terug toegekomen. Ze waren allemaal zo blij me terug te zien en ik heb ook natuurlijk. Wat zal ik hen missen eenmaal ik weg ben! Maar goed, daar mag ik nog niet teveel aan denken. Morgen gan ik de laatste maand in en ik ga er dan ook nog eens goed van genieten.
Verder heb ik ook mijn lesjes voor de nieuwe werkweek voorbereid. Ik heb nu wel al gemerkt dat een voorbereiding hier niet steeds nuttig is. Vaak komt er vanalles tussen waardoor je amper les kan geven. De tijd is hier niet zo kostbaar. Maar goed, in tegenstelling tot vele andere leerkrachten probeer ik wel elke minuut nuttig te besteden.
Deze avond dan naar de mis geweest. Alle kinderen zijn ondertussen terug toegekomen. Ze waren allemaal zo blij me terug te zien en ik heb ook natuurlijk. Wat zal ik hen missen eenmaal ik weg ben! Maar goed, daar mag ik nog niet teveel aan denken. Morgen gan ik de laatste maand in en ik ga er dan ook nog eens goed van genieten.
Dag 55: zaterdag 22 maart
Om 6.30 uur ontbijt in het parochiehuis. Een broodje met honing gegeten. Gelukkig niets meer, bleek achteraf...
Om 7 uur vertrokken we naar Kirvai. We waren daar uitgenodigd door Genuario. Een ex-directeur van het college. We hadden een rit van drie uur voor de boeg, op een zanderig weggetje, vol bulten, putten, bobbels, ... Noem maar op.
Na een half uurtje voelde ik mijn broodje met honing al in mijn maag klotsen. Je moet weten, we gingen met de jeep, wat betekent dat je met drie vooraan kan zitten en de rest achteraan in een soort laadbak waar aan de zijkanten wel zitjes zijn, maar zonder leuning ofzo.
Daar zaten we dan met drie volwassenen, twee kinderen en een hond die nog de meeste plaats innam, als sardientjes in een blik zeg maar.
We werden door elkaar geschud tot en met. De eerste die er aan onderdoor ging was... Linda, de hond! Ja, ze had alles ondergebraakt. Even later was Monica aan de beurt, even later Diego en nog later Paola, de drie kinderen aan boord. Hun papa, Oscar, en ik hadden het lastig, maar we hielden het toch vol.
We brachten eerst nog een bezoekje aan Toropalcka. Daar is er ook een Belgische dokter van in de 80 jaar. Ze was blij met ons onverwachte bezoek. Daarna gingen we verder naar Kirvai. De weg was iets beter, maar het kwaad was al geschied natuurlijk, we waren allemaal slecht. In Kirvai aangekomen stopten we plots in het midden van de weg. Hier was het. Een huis langs de kant van de weg, meer was er niet... De werkelijke campo, geen winkel, geen telefoon, geen school, ... niets, niets, niets. Enkel een veld met maïs, aardappelen en druiven. Daarna aten we. Zoals al de derde dag op rij: locro. Dat is een typisch gerecht tijdens de goede week. Gelukkig is het niet zo slecht, maar drie dagen op rij is toch wat teveel. Daarna ging ik nog even spelen met de kinderen in de rivier. Ze vonden het geweldig. Om 16 uur keerden we terug, om toch op tijd te zijn voor de mis van 20 uur. We kozen een andere weg, een betere weg, maar nog steeds veel te bobbelig voor mijn toch nog niet volledig in orde-maag. Ik heb dan ook de mis niet meer gehaald...
Om 7 uur vertrokken we naar Kirvai. We waren daar uitgenodigd door Genuario. Een ex-directeur van het college. We hadden een rit van drie uur voor de boeg, op een zanderig weggetje, vol bulten, putten, bobbels, ... Noem maar op.
Na een half uurtje voelde ik mijn broodje met honing al in mijn maag klotsen. Je moet weten, we gingen met de jeep, wat betekent dat je met drie vooraan kan zitten en de rest achteraan in een soort laadbak waar aan de zijkanten wel zitjes zijn, maar zonder leuning ofzo.
Daar zaten we dan met drie volwassenen, twee kinderen en een hond die nog de meeste plaats innam, als sardientjes in een blik zeg maar.
We werden door elkaar geschud tot en met. De eerste die er aan onderdoor ging was... Linda, de hond! Ja, ze had alles ondergebraakt. Even later was Monica aan de beurt, even later Diego en nog later Paola, de drie kinderen aan boord. Hun papa, Oscar, en ik hadden het lastig, maar we hielden het toch vol.
We brachten eerst nog een bezoekje aan Toropalcka. Daar is er ook een Belgische dokter van in de 80 jaar. Ze was blij met ons onverwachte bezoek. Daarna gingen we verder naar Kirvai. De weg was iets beter, maar het kwaad was al geschied natuurlijk, we waren allemaal slecht. In Kirvai aangekomen stopten we plots in het midden van de weg. Hier was het. Een huis langs de kant van de weg, meer was er niet... De werkelijke campo, geen winkel, geen telefoon, geen school, ... niets, niets, niets. Enkel een veld met maïs, aardappelen en druiven. Daarna aten we. Zoals al de derde dag op rij: locro. Dat is een typisch gerecht tijdens de goede week. Gelukkig is het niet zo slecht, maar drie dagen op rij is toch wat teveel. Daarna ging ik nog even spelen met de kinderen in de rivier. Ze vonden het geweldig. Om 16 uur keerden we terug, om toch op tijd te zijn voor de mis van 20 uur. We kozen een andere weg, een betere weg, maar nog steeds veel te bobbelig voor mijn toch nog niet volledig in orde-maag. Ik heb dan ook de mis niet meer gehaald...
Dag 54: vrijdag 21 maart
Vandaag was er om 15 uur een wandeling waarin we de lijdensweg van Jezus volgen. In het dorp zijn 15 stopplaatsen met een gebeurtenis van Jezus lijdensweg. Daar wordt dan even bij stilgestaan. Het begon met een mis in de kerk. De kerk was voor de gelegenheid helemaal zwart. Met doeken weliswaar. Brrr, nogal spookachtig, maar het symboliseert natuurlijk de rouw, het verdriet van Jezus’ dood. Daarna vertrokken we. Jezus, Maria en Jozef (denk ik) werden gedragen door het volk. En zo gingen we het dorp rond.
’s Avonds werd dezelfde wandeling nog eens gedaan, maar dan met Jezus’ doodskist.
Daarna ging ik naar mijn kamer, een beetje rusten. Morgen gaan we naar de ‘echte’ campo, naar het echte platteland. We vertrekken al om 7 uur.
’s Avonds werd dezelfde wandeling nog eens gedaan, maar dan met Jezus’ doodskist.
Daarna ging ik naar mijn kamer, een beetje rusten. Morgen gaan we naar de ‘echte’ campo, naar het echte platteland. We vertrekken al om 7 uur.
Dag 53: donderdag 20 maart
Vandaag heb ik wat uitgerust van mijn 5-daagse trip naar Sucre en Potosi. Vanavond was de mis. Een speciale mis met de voetwassing enzo. Eigenlijk niet zo heel speciaal maar ik wou er toch graag bij zijn. De mis was ook helemaal anders, nu de kinderen er niet waren... Andere muziek enzo. Nee, de kinderen zijn er toch wel beter in!
Verder heb ik deze dag niet zoveel gedaan. Oja, ik heb wel getekend en gekleurd. Voor een taak van Frans moeten we een spel ontwikkelen. Ik heb dat gedaan voor het zesde leerjaar, maar dan wel in het Engels. Er is veel denkwerk aan vooraf gegaan, maar het resultaat mag er wel zijn denk ik. Ik toonde het aan mijn mentoren en ze waren zo hard onder de indruk dat ze me vroegen om het voor elk leerjaar te doen. Jeetje, wat een werk! Maar ik heb toegezegd. Ik heb wel gezegd dat alle spelletjes min of meer hetzelfde principe zouden zijn, maar dan met een andere woordenschat enzo. Ze vonden het goed. Ik maak nu per boek twee spelletjes. Ik zal dan alles meenemen naar België, kopiëren, pastificeren en terug opsturen.
Verder heb ik deze dag niet zoveel gedaan. Oja, ik heb wel getekend en gekleurd. Voor een taak van Frans moeten we een spel ontwikkelen. Ik heb dat gedaan voor het zesde leerjaar, maar dan wel in het Engels. Er is veel denkwerk aan vooraf gegaan, maar het resultaat mag er wel zijn denk ik. Ik toonde het aan mijn mentoren en ze waren zo hard onder de indruk dat ze me vroegen om het voor elk leerjaar te doen. Jeetje, wat een werk! Maar ik heb toegezegd. Ik heb wel gezegd dat alle spelletjes min of meer hetzelfde principe zouden zijn, maar dan met een andere woordenschat enzo. Ze vonden het goed. Ik maak nu per boek twee spelletjes. Ik zal dan alles meenemen naar België, kopiëren, pastificeren en terug opsturen.
Dag 52: woensdag 19 maart
Vandaag keerde ik terug naar Caiza. Om 15 uur was de bus. ’s Morgens gingen we nog naar de markt van Uyuni. De woensdag is er steeds een supergrote markt met vanalles en nog wat, maar vooral groenten en fruit. Dat is echt zo leuk om daar naartoe te gaan, ookal heb je niets nodig. Daarna keerden we nog even terug naar de mijnen. Nelly wou me de niet-toeristische kant van de mijnen ook laten zien. We kwamen een paar mijnwerkers tegen, die ons onder onze voeten gaven omdat we daar niet mochten komen, maar voor Nelly is niets verboden! :-p We vroegen hen heel vriendelijk of ze stenen hadden met mineralen in, waar ik een stukje van mocht hebben. Ik kreeg zilver, brons, zilver en ‘estranjo’. Tot op heden ken ik de vertaling nog niet van dit laatste mineraal. Echt super, ook voor de kinderen. Ik denk dat ze dit zeer intressant zullen vinden.
Tijdens alle busritten heb ik al heel wat kunnen nadenken waarover ik les zou kunnen geven eens in België, want ik wil dat het meer wordt dan enkel maar een reisverslag. Ik heb zelfs al een superidee voor moederdag! Maar ik moet er natuurlijk eerst nog met meester Thomas over praten.
Daarna ging ik nog even op internet, terwijl Nelly ging koken. Na het eten gingen we na ‘Voixes Libres’. Dat is een organisatie van een paar Zwitsers die werken met straatkinderen. Ze denken dat ze de wereldverbeteraars zijn, maar uiteindelijk verdienen ze geld op de rug van de Bolivianen. Ze zijn hier amper drie maanden per jaar. De rest van de tijd werken er steeds Bolivianen, maar steeds voor drie maanden, zodat ze er geen kosten aan hebben. Nuja, het was eens leuk om te zien. Het is net vaderdag vandaag en voor die gelegenheid hebben ze de hele nacht taarten gemaakt om daarna te verkopen. Wel 150 taarten!
Daarna ging ik terug naar Caiza... Morgen beginnen de activiteiten van de goede week en daar zou ik graag bij zijn.
Tijdens alle busritten heb ik al heel wat kunnen nadenken waarover ik les zou kunnen geven eens in België, want ik wil dat het meer wordt dan enkel maar een reisverslag. Ik heb zelfs al een superidee voor moederdag! Maar ik moet er natuurlijk eerst nog met meester Thomas over praten.
Daarna ging ik nog even op internet, terwijl Nelly ging koken. Na het eten gingen we na ‘Voixes Libres’. Dat is een organisatie van een paar Zwitsers die werken met straatkinderen. Ze denken dat ze de wereldverbeteraars zijn, maar uiteindelijk verdienen ze geld op de rug van de Bolivianen. Ze zijn hier amper drie maanden per jaar. De rest van de tijd werken er steeds Bolivianen, maar steeds voor drie maanden, zodat ze er geen kosten aan hebben. Nuja, het was eens leuk om te zien. Het is net vaderdag vandaag en voor die gelegenheid hebben ze de hele nacht taarten gemaakt om daarna te verkopen. Wel 150 taarten!
Daarna ging ik terug naar Caiza... Morgen beginnen de activiteiten van de goede week en daar zou ik graag bij zijn.
Dag 51: dinsdag 18 maart
Dinsdagmorgen: bezoek aan Casa de la Moneda. Een museum over hoe het geld vroeger werd gemaakt. Heel boeiend. Het is tevens ook het meest bezochte museum van Bolivia. Er worden dan ook rondleidingen gegeven in het Spaans, het Frans en het Engels.
Op het einde konden we dan onze eigen munt slaan. Met een grote hamer moest je dan op iets slaan, waardoor er een afdruk kwam in je munt. Helaas, ik denk dat ik de hamer nog niet kon opheffen en heb het dan ook niet gedaan. Kwestie van een afgang te vermijden! :-p
’s Middags zijn we dan naar het ‘nieuwe Potosi’ geweest. Een lager gelegen deel van Potosi, die er toch ietwat anders uitziet dan het typische Potosi. Daar kwamen we een vriend tegen van Nelly, die ons met zijn taxy door heel Potosi gereden heeft, tot helemaal bovenaan. Daar gingen we kijken naar de nieuwe terminal voor de bussen. Normaal zou hij 1 april in gebruik moeten genomen worden, maar aan de werken te zien zal het nog wel een paar maanden extra duren. Maar hij is wel heel mooi.
In het terugkeren gingen we naar een straatje waar alle auto’s kunnen parkeren en ze eten daar dan een ijsje. Er stonden wel 20 wagens, allemaal met datzelfde ijsje! Echt wel een gezellige boel. Daarna gingen we eten en we kropen vroeg in ons bed. Reizen is een nogal vermoeiend en daarbij komt nog de hoogte van meer dan 4000 meter. Je past je daar niet zo gemakkelijk aan aan.
Op het einde konden we dan onze eigen munt slaan. Met een grote hamer moest je dan op iets slaan, waardoor er een afdruk kwam in je munt. Helaas, ik denk dat ik de hamer nog niet kon opheffen en heb het dan ook niet gedaan. Kwestie van een afgang te vermijden! :-p
’s Middags zijn we dan naar het ‘nieuwe Potosi’ geweest. Een lager gelegen deel van Potosi, die er toch ietwat anders uitziet dan het typische Potosi. Daar kwamen we een vriend tegen van Nelly, die ons met zijn taxy door heel Potosi gereden heeft, tot helemaal bovenaan. Daar gingen we kijken naar de nieuwe terminal voor de bussen. Normaal zou hij 1 april in gebruik moeten genomen worden, maar aan de werken te zien zal het nog wel een paar maanden extra duren. Maar hij is wel heel mooi.
In het terugkeren gingen we naar een straatje waar alle auto’s kunnen parkeren en ze eten daar dan een ijsje. Er stonden wel 20 wagens, allemaal met datzelfde ijsje! Echt wel een gezellige boel. Daarna gingen we eten en we kropen vroeg in ons bed. Reizen is een nogal vermoeiend en daarbij komt nog de hoogte van meer dan 4000 meter. Je past je daar niet zo gemakkelijk aan aan.
Dag 50: maandag 17 maart
Alweer een dag waar ik zo naar uitkeek! Een bezoek aan de mijnen van potosi. Om 9 uur werd ik verwacht aan het toerismecentrum, waar iedereen verzamelde. Met een busje gingen we dan naar een markt, waar we informatie kregen over wat de mijnwerkers allemaal nodig hebben om in de mijnen te werken: cocablaadjes (om energie te hebben), frisdrank (de temperatuur in de mijnen kan zeer hoog oplopen + het is zwaar en vermoeiend werk), dynamiet (soms moeten ze stukken rots kapot bombarderen), een soort steen waarvan ik de naam vergeten ben (dient ook voor energie), alcohol van wel 96°(!! dient ook voor energie) en ik denk dat het alles is. We hebben dan allemaal iets gekocht, zodat we het dan aan de mijnwerkers konden geven.
Daarna gingen we naar een huisje vlakbij de mijnen om van kleren te wisselen. We kregen allemaal een oranje pak, een helm en een licht voor op onze helm. Daarna gingen we eindelijk naar de mijn. Ik had totaal geen idee wat ik ervan kon verwachten en was dus danig onder de indruk. Op sommige plaatsen kon je perfect rechtop wandelen, op andere plaatsen moest je je bukken en soms zelfs kruipen.
Soms was het ook uitwijken voor mijnwerkers die aankwamen met hun wagon. Je kent het wel, zo’n wagons die je ziet in tekenfilmpjes enzo.
Na ongeveer een uurtje kwamen we aan bij iets heel raars. De Duivel! Ja, ze zijn hier heel gelovig: God, de Moeder Aarde en de Duivel zijn de belangrijkste ‘personen’. De Duivel natuurlijk in negatieve zin. De Duivel zit onder de aarde en ook de mijnwerkers zitten onder de aarde, bij de Duivel dus. Daarom hebben ze hem daar nagemaakt en moet hij geëerd worden als je er voorbij gaat. Dit kan met sigaretten, cocablaadjes, ... maar vooral met alcohol. Dat is om jezelf veilig te stellen. De mijnen zijn weliswaar gevaarlijk maar wanneer je de Duivel eert ben je veilig. Wij hebben dan allemaal alcohol moeten drinken. Alcohol van 96°, kun je je dat inbeelden? Gelukkig kregen we niet zoveel en moesten we eerst een beetje op de grond gieten, voor de Pacha Mama, de Moeder Aarde.
Mannetje, ik dacht dat alles aan het verbranden was binnenin! Zo straf. Maar goed, het was voor het goede doel. Na twee uur rondlopen in de mijnen kwamen we terug buiten. Eindelijk frisse, meer inadembare lucht! Ik zou nog zoveel meer kunnen vertellen, maar ik mag het niet te lang maken. Ik heb een heleboel foto’s genomen en daar geef ik later wel wat meer uitleg bij over de mijnen.
Om 14 uur was ik terug op de markt in Potosi. We zijn dan iets gaan eten en daarna bezochten we het museum van Santa Theresa. ’s Avonds liepen we dan een beetje door de stad. Er is daar steeds veel te doen tot ’s avonds laat. Er is markt, alle winkeltjes blijven open, ... heel leuk.
Daarna gingen we naar een huisje vlakbij de mijnen om van kleren te wisselen. We kregen allemaal een oranje pak, een helm en een licht voor op onze helm. Daarna gingen we eindelijk naar de mijn. Ik had totaal geen idee wat ik ervan kon verwachten en was dus danig onder de indruk. Op sommige plaatsen kon je perfect rechtop wandelen, op andere plaatsen moest je je bukken en soms zelfs kruipen.
Soms was het ook uitwijken voor mijnwerkers die aankwamen met hun wagon. Je kent het wel, zo’n wagons die je ziet in tekenfilmpjes enzo.
Na ongeveer een uurtje kwamen we aan bij iets heel raars. De Duivel! Ja, ze zijn hier heel gelovig: God, de Moeder Aarde en de Duivel zijn de belangrijkste ‘personen’. De Duivel natuurlijk in negatieve zin. De Duivel zit onder de aarde en ook de mijnwerkers zitten onder de aarde, bij de Duivel dus. Daarom hebben ze hem daar nagemaakt en moet hij geëerd worden als je er voorbij gaat. Dit kan met sigaretten, cocablaadjes, ... maar vooral met alcohol. Dat is om jezelf veilig te stellen. De mijnen zijn weliswaar gevaarlijk maar wanneer je de Duivel eert ben je veilig. Wij hebben dan allemaal alcohol moeten drinken. Alcohol van 96°, kun je je dat inbeelden? Gelukkig kregen we niet zoveel en moesten we eerst een beetje op de grond gieten, voor de Pacha Mama, de Moeder Aarde.
Mannetje, ik dacht dat alles aan het verbranden was binnenin! Zo straf. Maar goed, het was voor het goede doel. Na twee uur rondlopen in de mijnen kwamen we terug buiten. Eindelijk frisse, meer inadembare lucht! Ik zou nog zoveel meer kunnen vertellen, maar ik mag het niet te lang maken. Ik heb een heleboel foto’s genomen en daar geef ik later wel wat meer uitleg bij over de mijnen.
Om 14 uur was ik terug op de markt in Potosi. We zijn dan iets gaan eten en daarna bezochten we het museum van Santa Theresa. ’s Avonds liepen we dan een beetje door de stad. Er is daar steeds veel te doen tot ’s avonds laat. Er is markt, alle winkeltjes blijven open, ... heel leuk.
Dag 49: zondag 16 maart
Naar deze dag heb ik erg uitgekeken. Vandaag zouden we ‘Parque de Dinosaurios’ gaan bezoeken. Enkele jaren geleden zijn in Sucre voetadrukken gevonden. Na enig onderzoek bleken het sporen te zijn van dinosaurussen. Er was natuurlijk veel interesse en al snel werd besloten om er een park te maken.
Het werd een heel avontuur om er te geraken. Normaal is er elke dag een bus die erheen gaat maar net vandaag was die er niet... Nuja, het is ons toch gelukt!
We kwamen dan uiteindelijk in het park aan. We kregen een rondleiding van een gids. In het park waren de verschillende dinosaurussen nagemaakt. De gids gaf dan bij elke dino een beetje uitleg. De voetafdrukken waren duidelijk te zien op een steil stukje berg. Je kon daar natuurlijk niet bijkomen om beschadiging te voorkomen.
Ik vond de voetafdrukken zeer indrukwekkend, maar ik had toch wel iets meer verwacht van dat park.
In de middag gingen we dan een paar winkeltjes binnen. Ik kijk er al de hele tijd naar uit om mijn charango en tarka te kopen. Een charango is een klein gitaartje waar een supergeluid uit komt. Een tarka is een fluit en dit geluid is nog superder! We gingen dus verschillende winkeltjes binnen om de prijzen wat te vergelijken.
Daarna gingen we naar het kerkhof. Het kerkhof in Sucre is heel bekend. Het is een beetje te vergelijken met het kerkhof in Parijs, waarvan de naam me momenteel intglipt, maar dan nog 10 keer zo mooi. Daar aangekomen stond er een jongen die vroeg of hij ons mocht rondleiden. Natuurlijk! Deze jongen bleek in het achtste leerjaar te zitten. ’s Morgens gaat hij naar school en ’s middags en in het weekend geeft hij rondleidingen op het kerkhof om een centje te verdienen. Kun je je dat inbeelden? 13-14 jaar... Maar hij deed het wondergoed.
Daarna gingen we dus mijn inkopen doen. Heel vreemd: de prijzen van de charango’s waren op een uur tijd 200 bolivianos de hoogte ingegaan! Ze hadden door dat een gringa (een blanke) zou kopen en dan schieten de prijzen de lucht in. Nelly ging dan maar alleen binnen, vroeg de prijzen en riep me daarna ook! Uiteindelijk heb ik alles voor een eerlijke prijs kunnen kopen.
Daarna keerden we terug naar Potosi. Een busrit van drie uur.
Het werd een heel avontuur om er te geraken. Normaal is er elke dag een bus die erheen gaat maar net vandaag was die er niet... Nuja, het is ons toch gelukt!
We kwamen dan uiteindelijk in het park aan. We kregen een rondleiding van een gids. In het park waren de verschillende dinosaurussen nagemaakt. De gids gaf dan bij elke dino een beetje uitleg. De voetafdrukken waren duidelijk te zien op een steil stukje berg. Je kon daar natuurlijk niet bijkomen om beschadiging te voorkomen.
Ik vond de voetafdrukken zeer indrukwekkend, maar ik had toch wel iets meer verwacht van dat park.
In de middag gingen we dan een paar winkeltjes binnen. Ik kijk er al de hele tijd naar uit om mijn charango en tarka te kopen. Een charango is een klein gitaartje waar een supergeluid uit komt. Een tarka is een fluit en dit geluid is nog superder! We gingen dus verschillende winkeltjes binnen om de prijzen wat te vergelijken.
Daarna gingen we naar het kerkhof. Het kerkhof in Sucre is heel bekend. Het is een beetje te vergelijken met het kerkhof in Parijs, waarvan de naam me momenteel intglipt, maar dan nog 10 keer zo mooi. Daar aangekomen stond er een jongen die vroeg of hij ons mocht rondleiden. Natuurlijk! Deze jongen bleek in het achtste leerjaar te zitten. ’s Morgens gaat hij naar school en ’s middags en in het weekend geeft hij rondleidingen op het kerkhof om een centje te verdienen. Kun je je dat inbeelden? 13-14 jaar... Maar hij deed het wondergoed.
Daarna gingen we dus mijn inkopen doen. Heel vreemd: de prijzen van de charango’s waren op een uur tijd 200 bolivianos de hoogte ingegaan! Ze hadden door dat een gringa (een blanke) zou kopen en dan schieten de prijzen de lucht in. Nelly ging dan maar alleen binnen, vroeg de prijzen en riep me daarna ook! Uiteindelijk heb ik alles voor een eerlijke prijs kunnen kopen.
Daarna keerden we terug naar Potosi. Een busrit van drie uur.
Dag 48: zaterdag 15 maart
VAKANTIE! Ja, het is de Goede Week deze week en daarom krijgen de kinderen hier een weekje vakantie. Normaal is dat niet het geval, maar de kinderen hier krijgen de vrije dagen niet zoals de andere scholen wel krijgen. Waarom niet? De meeste kinderen kunnen niet naar hun ouders gaan telkens als er een dag vrijaf is. Daarom sparen ze de vrije dagen op en krijgen ze een weekje vakantie tijdens de Goede Week.
Ik ben deze morgen zeer vroeg naar Potosi vertrokken, met het busje. Gelukkig had ik mijn ticket op tijd gekocht en kon ik zitten, want het busje zat stampvol! Vele internen hadden ook besloten de zaterdag te vertrekken. Maar het werd super! Al degenen die muziek spelen in de kerk en op feestjes waren er en het werd dan ook een heel ritmische busrit tot Potosi: 2 gitaren, een trom, een fluit, sambaballen, ... en natuurlijk hun stem. Ik was dan ook direct wakker om 6 uur.
In Potosi stond Nelly me op te wachten. Zij is een vriendin van het parochiehuis en doet niets liever dan reizen en toeristen rondleiden. Ze was dan ook de ideale gids. We gingen naar haar huis, maakten een plan van wat we de komende dagen zouden doen en twee uur later zaten we al op de bus naar Sucre, de officiële hoofdstad van Bolivia.
We zijn dan eerst iets gaan eten op een wondermooi stekje, een prachtige tuin. Daarna bezochten we enkele musea, waaronder ‘Casa de la Libertad’. Hoewel ik het niet echt voor musea heb, vind ik toch dat ik dit allemaal moet meepikken. Het kan misschien wel intressant zijn om lesjes te geven, eens terug in België.
Daarna zochten we een hotel en gingen we wandelen in het park. Een wondermooi park, waar zelfs een nabootsing staat van de Eifeltoren, weliswaar in kleiner formaat.
Ik ben deze morgen zeer vroeg naar Potosi vertrokken, met het busje. Gelukkig had ik mijn ticket op tijd gekocht en kon ik zitten, want het busje zat stampvol! Vele internen hadden ook besloten de zaterdag te vertrekken. Maar het werd super! Al degenen die muziek spelen in de kerk en op feestjes waren er en het werd dan ook een heel ritmische busrit tot Potosi: 2 gitaren, een trom, een fluit, sambaballen, ... en natuurlijk hun stem. Ik was dan ook direct wakker om 6 uur.
In Potosi stond Nelly me op te wachten. Zij is een vriendin van het parochiehuis en doet niets liever dan reizen en toeristen rondleiden. Ze was dan ook de ideale gids. We gingen naar haar huis, maakten een plan van wat we de komende dagen zouden doen en twee uur later zaten we al op de bus naar Sucre, de officiële hoofdstad van Bolivia.
We zijn dan eerst iets gaan eten op een wondermooi stekje, een prachtige tuin. Daarna bezochten we enkele musea, waaronder ‘Casa de la Libertad’. Hoewel ik het niet echt voor musea heb, vind ik toch dat ik dit allemaal moet meepikken. Het kan misschien wel intressant zijn om lesjes te geven, eens terug in België.
Daarna zochten we een hotel en gingen we wandelen in het park. Een wondermooi park, waar zelfs een nabootsing staat van de Eifeltoren, weliswaar in kleiner formaat.
maandag 17 maart 2008
Op reis!!!
Ja, het is de Goede Week momenteel en daarom krijgen de kinderen in Caiza een weekje verlof, en zo ook de leerkrachten dus. Ik trek er nu een dag of tussenuit, naar Potosi en Sucre. Daarna zal ik de kerkelijke activiteiten in Caiza bijwonen. Zaterdag ga ik naar Kirvai. Een typisch plattelandsdorpje. Ik ben benieuwd. Een reisverslagje volgt hoogstwaarschijnlijk volgende week.Tot later!
Dag 47: vrijdag 14 maart
Laatste dag! Nu vakantie. Morgenvroeg vertrek ik om 6 uur met de bus naar Potosi. Daar zal Nelly om me wachten. Ze is een vriendin van de parochie en samen met haar zal ik Potosi en Sucre verkennen. Zij kent Bolivia op haar duimpje en is dan ook de beste gids die je je kan inbeelden. Wat staat op het programma: de mijnen in Potosi, Casa de la Moneda in Potosi en het dinosauruspark in Sucre. Ik ben benieuwd! Ik hoop jullie deze week nog een verslagje te kunnen geven van deze reis.
Dag 46: donderdag 13 maart
Vandaag heel de dag lesgegeven, zoals steeds doodmoe daarna, maar vandaag stond er nog een heuse wandeling op het programma. De lijdensweg van jezus werd nagebootst aan de hand van een soort toneel. Enkele leerlingen van het college speelden de verschillende personages. Het begon in het college, en zo deden we een wandeling met 12 of 13 stopplaatsen, belangrijke momenten in de lijdensweg van jezus. De wandeling duurde anderhalf uur. Het was echt wel de moeite waard om te zien. Iedereen moest verplicht aanwezig zijn, zowel de leerlingen van de lagere school als van het college. De fanfare liep voorop, gevolgd door alle leerlingen van de scholen. Mooi om te zien.
Dag 45: woendag 12 maart
De woendag is een kalm dagje voor mij en ik ben dan maar eens begonnen aan mijn taak omtrent deze Noord-Zuidstage. Ik heb ondertussen al heel wat informatie verzameld maar moet het nu enkel nog neertypen en dan later aanvullen met extra inormatie. Een heel karwei, maar eigenlijk leer je veel door ‘er in te zitten’. Zo heb ik al tal van onderwijsproblemen ondervonden hier in deze scholen. En in vele scholen is het nog veel slechter!
Vele gesprekken met de Padre, Lia en Veronica hebben me ook veel wijzer gemaakt.
Vele gesprekken met de Padre, Lia en Veronica hebben me ook veel wijzer gemaakt.
Dag 44: dinsdag 11 maart
Geen speciale dag vandaag. Vandaag heb ik wel mijn eerste toetsen gegeven. En jawel, ook hier spieken ze. Zo had er een meisje alles op haar bank geschreven. Ik had het natuurlijk gezien en ze kreeg dan ook een mooie 0. Even later zag ik iemand in zijn bank kijken. Toen ik keek zag ik daar een mooi schriftje liggen met de te kennen leerstof. Helaas, ook 0...
Ik dacht dat ze niet zouden durven spieken, maar toch...
Volgende keer zal ik hen dus extra waarschuwen dat ze onmiddellijk 0 krijgen wanneer ik merk dat ze spieken.
Ik dacht dat ze niet zouden durven spieken, maar toch...
Volgende keer zal ik hen dus extra waarschuwen dat ze onmiddellijk 0 krijgen wanneer ik merk dat ze spieken.
Dag 43: maandag 10 maart
De laatste werkweek voor de vakantie is begonnen. Eindelijk... Ja, ik heb wel nood aan vakantie. Het is de eerste keer dat ik zolang na elkaar stage heb, en ik voel het wel. Ik heb gisteren gelukkig al al mijn lesjes voorbereid waardoor ik tijdens de week niet meer zoveel moet doen. Enkel nog eens herhalen en materiaal klaarleggen enzo. Ik ben ondertussen goed uitgerust na de wandeling van zaterdag en met behulp van een slaaptheetje heb ik toch redelijk goed geslapen. Ik was dus helemaal klaar om er weer tegenaan te gaan.
Dag 42: zondag 9 maart
In het weekend heb ik een dagje nodig om al mijn lesjes voor de komende week voor te bereiden. Dus dit was mijn activiteit van vandaag, samen met kamer opruimen en kleren wassen. Veel meer heb ik vandaag niet gedaan...
Dag 41: zaterdag 8 maart
Vandaag zijn Veronica en ik gaan wandelen. De natuur is hier zo prachtig en het is zo heerlijk om erdoor te wandelen. Ik vroeg haar of ik echt sportieve kleren moest aantrekken en ze zei van niet: “Sandalen en een korte broek zijn goed, we gaan enkel in de rivier wandelen.’ De betekenis van rivier is natuurlijk niet te vergelijken met de Belgische betekenis. In de rivier waarin we zijn gaan wandelen stond er af en toe een plasje water, meer niet. Nuja, al snel begonnen we de bergen in te klimmen. Ik had daar dus absoluut niet de goede schoenen voor aan. Maar goed, het ging wel.
Als je hier wandelt moet je voornamelijk opletten voor de ontelbare cactussen. Je moet echt kijken waar je je voeten zet en hopen dat er geen naald verborgen zit in de grond. Na een aantal lichte prikjes door mijn schoenen, werd ik keihard geprikt in mijn enkel. Wat een ongeloofelijke pijn! Nog geen minuut later was er een dikke bobbel op mijn enkel, keihard. De angst zat er dik in dat er een deel van de naald in mijn been zat, maar dat bleek achtera gezien gelukkig niet het geval. Het was enkel maar een giftige cactus... Lia zegt dat de bobbel binnen enkele dagen zal verdwijnen.
Na twee uur en een half waren we al terug. Ik heb dan lekker gegeten (brood met ei!) en daarna gaan uitrusten, want zolang wandelen is op deze hoogte nogal vermoeiend!
Als je hier wandelt moet je voornamelijk opletten voor de ontelbare cactussen. Je moet echt kijken waar je je voeten zet en hopen dat er geen naald verborgen zit in de grond. Na een aantal lichte prikjes door mijn schoenen, werd ik keihard geprikt in mijn enkel. Wat een ongeloofelijke pijn! Nog geen minuut later was er een dikke bobbel op mijn enkel, keihard. De angst zat er dik in dat er een deel van de naald in mijn been zat, maar dat bleek achtera gezien gelukkig niet het geval. Het was enkel maar een giftige cactus... Lia zegt dat de bobbel binnen enkele dagen zal verdwijnen.
Na twee uur en een half waren we al terug. Ik heb dan lekker gegeten (brood met ei!) en daarna gaan uitrusten, want zolang wandelen is op deze hoogte nogal vermoeiend!
Dag 40: vrijdag 7 maart
Het is alweer de laatste werkdag van deze week... Wat gaat de tijd toch snel als je doet wat je graag doet! Ik sta er iedere keer van versteld. Hoewel het leven hier veel trager gaat, gaat de tijd toch zoveel sneller voorbij.
En ik denk niet dat er daar de komende weken verandering in zal komen. Nog een weekje les en dan is het vakantie. En dit weekje vrijaf zit al vol met allerlei activiteiten die ik zal doen: Potosi en Sucre bezoeken, allerlei vieringen ter ere van de Goede Week, een bezoek aan echte plattelandsdorpen, ... Voor ik het weet zal ik alweer voor de klas staan, om de laatste drie weken van mijn stage in te gaan...
En ik denk niet dat er daar de komende weken verandering in zal komen. Nog een weekje les en dan is het vakantie. En dit weekje vrijaf zit al vol met allerlei activiteiten die ik zal doen: Potosi en Sucre bezoeken, allerlei vieringen ter ere van de Goede Week, een bezoek aan echte plattelandsdorpen, ... Voor ik het weet zal ik alweer voor de klas staan, om de laatste drie weken van mijn stage in te gaan...
Dag 39: donderdag 6 maart
Ja, de donderdag geef ik de hele dag les in het college, daarna sta ik in het winkeltje en daarna ga ik slapen. Ik wist dat lesgeven vermoeiend was, maar hier lijkt het allemaal nog veel vermoeiender: de warmte, het ‘ongedisciplineerd’ zijn van de kinderen, de moeilijkheid van het Engels voor hen, ... Ja, het vraagt heel wat energie.
Na een uurtje te hebben geslapen of gerust kan ik er wel weer tegen voor hoogstens twee uur! Eten, lesjes voor vrijdag herhalen en ten laatste om 20.30 uur lig ik in mijn bedje de donderdag. Je mag niet vergeten dat ik hier 150 levende wekkers heb, die mij elke morgen om 6.15 uur wekken en dit terwijl ik pas om 8.30 uur naar school moet vertrekken...
Maar ik gun het hen van harte dat ze spelen. Ze hebben weinig tijd om echt kind te zijn en te spelen. Vanaf dat ze kunnen spelen, dan doen ze het goed!
Na een uurtje te hebben geslapen of gerust kan ik er wel weer tegen voor hoogstens twee uur! Eten, lesjes voor vrijdag herhalen en ten laatste om 20.30 uur lig ik in mijn bedje de donderdag. Je mag niet vergeten dat ik hier 150 levende wekkers heb, die mij elke morgen om 6.15 uur wekken en dit terwijl ik pas om 8.30 uur naar school moet vertrekken...
Maar ik gun het hen van harte dat ze spelen. Ze hebben weinig tijd om echt kind te zijn en te spelen. Vanaf dat ze kunnen spelen, dan doen ze het goed!
Dag 38: woensdag 5 maart
Vandaag ben ik samen met de Padre en René naar Potosi geweest. René doet hier zo een beetje vanalles maar is voornamelijk de secretaris van het parochiehuis. Het zou een ‘heen en weer’ naar Potosi worden, waardoor ik slechts twee lesuren zou missen. Hier kun je echter nooit op een woord rekenen als het op ‘tijd’ aankomt. En in plaats van om 14 uur terug te zijn, waren we om 19 uur terug...
Nuja, niet zo erg. Na een pizza te hebben gegeten ben ik nog even gaan rondwandelen in potosi. Daarna heb ik een internetcafeetje opgezocht en een beetje gepraat met iedereen. Het werd een rustig dagje, dat mag ook weleens.
Nuja, niet zo erg. Na een pizza te hebben gegeten ben ik nog even gaan rondwandelen in potosi. Daarna heb ik een internetcafeetje opgezocht en een beetje gepraat met iedereen. Het werd een rustig dagje, dat mag ook weleens.
woensdag 5 maart 2008
Dag 37: dinsdag 4 maart
Vandaag opnieuw les gegeven. Deze morgen in het college, deze middag in het derde leerjaar van de lagere school. Mijn hoofd staat iedere keer op springen als ik er buiten kom. Maar het is ook wel leuk...
Vandaag is ook Blancita bevallen, de spierwitte kat die steeds zwart ziet van in de oven te slapen. 3 kleintjes heeft ze: twee die even wit zijn als zij en een grijsje. Ja, het zit daar echt wel vol dieren momenteel.
Morgen ga ik naar Potosi, met de Padre. De woensdag heb ik maar drie uur les, dus is het beter om dan te gaan. In het weekend gaat er zelden iemand naar Potosi. Dan moet ik ’s morgens veel te vroeg de bus nemen en kom ik veel te laat terug in Caiza.
Vandaag is ook Blancita bevallen, de spierwitte kat die steeds zwart ziet van in de oven te slapen. 3 kleintjes heeft ze: twee die even wit zijn als zij en een grijsje. Ja, het zit daar echt wel vol dieren momenteel.
Morgen ga ik naar Potosi, met de Padre. De woensdag heb ik maar drie uur les, dus is het beter om dan te gaan. In het weekend gaat er zelden iemand naar Potosi. Dan moet ik ’s morgens veel te vroeg de bus nemen en kom ik veel te laat terug in Caiza.
Dag 36: maandag 3 maart
Het werd een beestig dagje vandaag. Toen ik deze middag naar het parochiehuis kwam om te eten, stond er daar een doosje met drie katjes in... 6 weken oud ofzo... Twee ervan hebben we kunnen weggeven en het derde... heb ik geadopteerd! :-D ’t Is te zeggen, het is naar mij genoemd ‘Fania’ en als ik wil mag ik het meenemen naar huis maar... Ik denk dat er twee niet zo blij zullen zijn dan... Mama en papa.
Het katje verblijft nu bij Veronique, tot het wat groter is, dan wordt ze terug naar het parochiehuis gebracht.
Deze avond kwam ik terug eten en daar was Oso, met een mankepoot! Gebeten door een andere hond. Wat hou ik toch van dat hondje... Hij is steeds zo lief, zo angstig, ... Hij krijgt gelukkig eten in het parochiehuis maar ik hoop dat ze hem snel bij zich zullen houden, zodat hij eindelijk een thuis heeft die hij verdient...
Het katje verblijft nu bij Veronique, tot het wat groter is, dan wordt ze terug naar het parochiehuis gebracht.
Deze avond kwam ik terug eten en daar was Oso, met een mankepoot! Gebeten door een andere hond. Wat hou ik toch van dat hondje... Hij is steeds zo lief, zo angstig, ... Hij krijgt gelukkig eten in het parochiehuis maar ik hoop dat ze hem snel bij zich zullen houden, zodat hij eindelijk een thuis heeft die hij verdient...
Dag 35: zondag 2 maart
De meiden waren alweer veeeeel te vroeg wakker deze morgen! Ik dus ook en ik ben dan maar opgestaan om mijn lesjes van de komende week voor te bereiden. De zondag doet iedereen een lange siesta, dus ik zou daar mijn uurtje of twee slaap wel inhalen.
Om 12.30 uur ben ik gaan aperitieven, zoals elke dag eigenlijk, maar de zondag is toch ietsje beter, want dan zijn er frietjes! Ja, als aperitief. Hihi, maar... niet te vergelijken met onze Belgische frietjes hoor!
Ik kreeg van Lia vandaag ook... chocolade! Elk jaar stuurt er iemand paaseitjes op voor Pasen. Dit jaar zijn ze een beetje vroeger. Mmm, lekker!
Deze avond was Nelly er ook. Ik ga binnen twee weken met haar op reis voor 5 dagen. Naar Potosi en Sucre. Ik stop ook een weekje vroeger met lesgeven. Dan gaan we samen naar Uyuni, Oruro, Isla de Sol, La Paz, ... Ik zal dan ook onmiddellijk het vliegtuig in La Paz nemen, in plaats van in Sucre.
Om 12.30 uur ben ik gaan aperitieven, zoals elke dag eigenlijk, maar de zondag is toch ietsje beter, want dan zijn er frietjes! Ja, als aperitief. Hihi, maar... niet te vergelijken met onze Belgische frietjes hoor!
Ik kreeg van Lia vandaag ook... chocolade! Elk jaar stuurt er iemand paaseitjes op voor Pasen. Dit jaar zijn ze een beetje vroeger. Mmm, lekker!
Deze avond was Nelly er ook. Ik ga binnen twee weken met haar op reis voor 5 dagen. Naar Potosi en Sucre. Ik stop ook een weekje vroeger met lesgeven. Dan gaan we samen naar Uyuni, Oruro, Isla de Sol, La Paz, ... Ik zal dan ook onmiddellijk het vliegtuig in La Paz nemen, in plaats van in Sucre.
Dag 34: zaterdag 1 maart
Weekend! Eindelijk uitrusten! Vanmorgen lekker lang in mijn bedje blijven liggen. Slapen, nee, dat lukt niet met 150 meiden hier, maar ik heb toch wat kunnen rusten. Om 6u30 waren de meiden hier al aan het basketten. Ze zijn echt onvermoeibaar! Ongelooflijk! Maar ik kan hen niets verwijten. Ze hebben bitter weinig tijd om te spelen. Veel te weinig als je het mij vraagt... Ik weet niet of ik al eens hun dagindeling heb verteld, maar ik zal het nu doen. ’s Morgens worden ze om 6 uur gewekt, met drie luide belsignalen die het hele dorp bijna wekken, daarna moet er een groepje het hele internaat schoonmaken. Elke week is het een ander groepje, zodat iedereen eens aan de beurt komt. De andere meiden kunnen hun was doen. Om 7.45 uur gaat opnieuw het belsignaal: ontbijt. Een halfuur later zijn de meeste meiden vertrokken naar school. Om 12.15 komen de meiden terug. Rond 12.45 uur eten ze en om 13.30 uur vertrekken ze alweer naar school, tot 16.30 uur. Om 17 uur is er thee, een half uur later begint de studie, tot 19 uur. Daarna eten en om 20 uur alweer studie, tot 21 uur. Een half uur later gaan alle lichten uit en moeten de kinderen slapen.
Veel tijd om te spelen hebben ze dus helemaal niet... De zaterdag en de zondag natuurlijk wel, hoewel ze dan ook naar de studie moeten. De zaterdagavond is er ook steeds een activiteit.Vanavond werd dit georganiseerd door de andere klas van het 4de middelbaar. Er zijn steeds een aantal leerkrachten die helpen met het voorbereiden van deze activiteiten. Vanavond werd een ‘spelavond’. De leerlingen hadden verschillende spelen klaargezet, zoals bowling, vogelpik, ... De andere leerlingen konden spelen voor 50 Bolivianos per spel. Ze moesten ook 50 bolivianos betalen om binnen te mogen in de turnzaal. Even ter verduidelijking: 50 Bolivianos is 5 eurocent. Delen door tien. Ik werd aangesteld tot kaartjesverkoopster, samen met een leerling van het vierde middelbaar. Ja, leerkracht zijn is hier meer dan alleen maar
Veel tijd om te spelen hebben ze dus helemaal niet... De zaterdag en de zondag natuurlijk wel, hoewel ze dan ook naar de studie moeten. De zaterdagavond is er ook steeds een activiteit.Vanavond werd dit georganiseerd door de andere klas van het 4de middelbaar. Er zijn steeds een aantal leerkrachten die helpen met het voorbereiden van deze activiteiten. Vanavond werd een ‘spelavond’. De leerlingen hadden verschillende spelen klaargezet, zoals bowling, vogelpik, ... De andere leerlingen konden spelen voor 50 Bolivianos per spel. Ze moesten ook 50 bolivianos betalen om binnen te mogen in de turnzaal. Even ter verduidelijking: 50 Bolivianos is 5 eurocent. Delen door tien. Ik werd aangesteld tot kaartjesverkoopster, samen met een leerling van het vierde middelbaar. Ja, leerkracht zijn is hier meer dan alleen maar
Dag 33: vrijdag 29 februari
De schoolweek zit er alweer op... Wat gaat de tijd toch snel hier! Ik ben blij dat het weekend is. Hoewel het heel erg leuk is om hier les te geven, is het toch wel minstens even vermoeiend als in België. Ik geef wel iets minder lesuren, maar elk lesuur vraagt extra voorbereiding doordat ik geen vloeiend Spaans spreek. Voor elk lesje is dus enig opzoekwerk nodig, maar het gaat super. De kinderen en ik hebben een afspraak gemaakt: zij helpen mij met mijn Spaans, en ik help hen met hun Engels. Ja, dat vinden ze wel fijn!
Dag 32: donderdag 28 februari
Het gaat niet goed in Bolivia momenteel. In La Paz zijn er zware rellen en betogingen tegen de regering. Het ging er vrij ernstig aan toe, zo erg zelf dat de president, Evo Morales, moest terugkeren uit België. (althans, zo heb ik het begrepen!)
Ook in Potosi gaat het niet goed. Er zijn momenteel bendes bezig alle winkels aan het plunderen, omdat alles in Potosi goedkoper is en dat de mensen daarom naar Potosi gaan om hun inkopen te doen, wat nefast is voor de andere steden natuurlijk. Daarom is het beter dat ik niet naar potosi ga dit weekend. Normaal vertoef ik niet in deze winkels, maar je kunt maar beter het zekere voor het onzekere nemen zeggen ze hier, wat ik niet kan ontkennen.
Ook in Potosi gaat het niet goed. Er zijn momenteel bendes bezig alle winkels aan het plunderen, omdat alles in Potosi goedkoper is en dat de mensen daarom naar Potosi gaan om hun inkopen te doen, wat nefast is voor de andere steden natuurlijk. Daarom is het beter dat ik niet naar potosi ga dit weekend. Normaal vertoef ik niet in deze winkels, maar je kunt maar beter het zekere voor het onzekere nemen zeggen ze hier, wat ik niet kan ontkennen.
Dag 31: woensdag 27 februari
Lesdag vandaag. Vanmiddag telefoon gekregen van het thuisfront en alles gaat gelukkig goed. Het stelt me iedere keer gerust om te horen dat alles goed gaat.
Woensdag is nu ook een ‘haarwas-dag’ geworden. Ja, het is hier niet zo simpel om een douche te nemen. Of er is helemaal geen water, of er is helemaal geen druk op het water, of het water is ijskoud... De woensdag heb ik ’s middags twee uur vrij en dan zijn de meisjes er niet om al het water op te gebruiken! Nu, ik heb nu een andere manier gevonden om m’n haar te wassen: flessen warm water vullen en dit gebruiken als douche. Beter dat, dan geen water of koud water... Wat zal ik toch genieten van een warm badje eenmaal thuis! :-D
Woensdag is nu ook een ‘haarwas-dag’ geworden. Ja, het is hier niet zo simpel om een douche te nemen. Of er is helemaal geen water, of er is helemaal geen druk op het water, of het water is ijskoud... De woensdag heb ik ’s middags twee uur vrij en dan zijn de meisjes er niet om al het water op te gebruiken! Nu, ik heb nu een andere manier gevonden om m’n haar te wassen: flessen warm water vullen en dit gebruiken als douche. Beter dat, dan geen water of koud water... Wat zal ik toch genieten van een warm badje eenmaal thuis! :-D
Dag 30: dinsdag 26 februari
Vandaag weer lesjes gegeven, zowel in de lagere school als in het college. In het tweede leerjaar deze keer. Een middag lesgeven in de lagere school staat gelijk aan een hele week lesgeven in België! Zo ongelooflijk vermoeiend! Discipline ontbreekt en je moet dus alles tien keer herhalen voor ze eindelijk doen wat je zegt. Ze bedoelen het helemaal niet slecht hoor, maar ze zijn het zo gewoon en daar valt moeilijk iets aan te doen.
Na mijn ‘winkelwerk’ bracht Rosa (de juf waar ik stage bij loop) me de boeken van Engels. Allemaal losse bladeren die in de juiste volgorde moesten gestoken worden, zodat ze dan kunnen gebundeld worden. Rosa beloofde iedereen die het horen wil dat ze zouden klaar zijn tegen de eerste week van het schooljaar, maar ook Rosa blijft Boliviaanse en is steeds te laat. Daarom heb ik voorgesteld haar een beetje te helpen, want het is toch veel werk en zowel zij als haar man werken de hele dag in het college.
Daarna gegeten: brood met honing. Sinds ik ziek ben geweest eet ik ’s avonds niet meer warm. Lijkt me beter zo. En ze maken hier elke dag verse broodjes, superlekker, met zelfgemaakte honing!
Na mijn ‘winkelwerk’ bracht Rosa (de juf waar ik stage bij loop) me de boeken van Engels. Allemaal losse bladeren die in de juiste volgorde moesten gestoken worden, zodat ze dan kunnen gebundeld worden. Rosa beloofde iedereen die het horen wil dat ze zouden klaar zijn tegen de eerste week van het schooljaar, maar ook Rosa blijft Boliviaanse en is steeds te laat. Daarom heb ik voorgesteld haar een beetje te helpen, want het is toch veel werk en zowel zij als haar man werken de hele dag in het college.
Daarna gegeten: brood met honing. Sinds ik ziek ben geweest eet ik ’s avonds niet meer warm. Lijkt me beter zo. En ze maken hier elke dag verse broodjes, superlekker, met zelfgemaakte honing!
Dag 29: maandag 25 februari
De dagen zijn de laatste tijd eigenlijk een beetje hetzelfde. Het nieuwe schooljaar is nu al volop bezig en de lesuren zijn verdeeld. Na de schooltijd ga ik naar het winkeltje, daarna lesjes voorbereiden. Ik ben ook bezig met allerlei tekeningen om de woordenschat aan te leren. Vooral voor het zesde leerjaar is het belangrijk dat het Engels nog een spel is. Engels is zeer moeilijk voor de kinderen hier. Wij zijn er aan gewoon door allerlei films en series. Zij helemaal niet. Bovendien is het nog eens extra moeilijk doordat het Engels niet wordt uitgesproken zoals het geschreven is. Casteliaans daarentegen wel. Vaak durven de kinderen geen Engels spreken wanneer ze ouder worden, in het zesde leerjaar is die angst er nog niet.
Ik hoop dat de leerkrachten hier later iets zullen zijn met mijn materiaal, maar ze zijn alleszinds enthousiast.
Ik hoop dat de leerkrachten hier later iets zullen zijn met mijn materiaal, maar ze zijn alleszinds enthousiast.
Dag 28: zondag 24 februari
Vandaag naar Potosi. We zouden onmiddelijk na de mis vertrekken, 11 uur dus. Hier moet je dit wel met een korreltje zout nemen: ze zijn nooit op tijd. Het werd al snel 12 uur en ik was nog in Caiza. Om 12.15 zijn we eindelijk vertrokken. Na een uurtjehalf waren we in Potosi aangekomen. Ik had nog net tijd genoeg om mijn blog aan te vullen en dan de bus van 15 uur naar Caiza te nemen. Meer hoeft het eigenlijk niet te zijn. Mijn dagen zijn meer dan goed gevuld en ik kan de rust in het weekend wel goed gebruiken.
Terug in Caiza aangekomen heb ik nog even mijn lesjes voor de komende week nagekeken en daarna nog een beetje bij Lia ‘Yahtzee’ gaan spelen. Het was alweer een tijdje geleden en ze doet het toch zo graag...
Terug in Caiza aangekomen heb ik nog even mijn lesjes voor de komende week nagekeken en daarna nog een beetje bij Lia ‘Yahtzee’ gaan spelen. Het was alweer een tijdje geleden en ze doet het toch zo graag...
Abonneren op:
Posts (Atom)
